...Και φτάνει μια μέρα.... που πρέπει να περάσεις κι από κει, να μπεις σε μια άλλη συχνότητα λογικής, να κοιτάξεις από ένα άλλο παραθύρι και να δεις τη διαφορά απ' το να είσαι... σε άλλη συχνότητα....
"Τράκαρα" μ' ένα "παιδί", πολυτάλαντο... που περπατούσε και μονολογούσε....
Κόπηκα στα δυο.
Ήθελα να τον επαναφέρω, θυμίζοντάς του παιδικές μας κοινές στιγμές, μα δεν το άντεξα, εγώ!
Έφυγα κυνηγημένη... λέγοντας στην παρέα μου: "Ίσως είμαστε -ακόμα- τυχεροί, που δεν κατοικούμε εδώ..."
Ποιος να ξέρει, άραγε, ποια συχνότητα του κόσμου είναι η σωστή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου