Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε. Αυτό διδάσκουμε, αυτό κηρύττουμε, μην κάνοντας καθόλου κήρυγμα, γιατί όποιος λέει πως αγαπάει ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα, λέει μονάχα εκείνο που δε θα μπορούσε να μην πει. Γιάννης Ρίτσος

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Τις θάλασσες σταμάτα . . .



31/12/12

Πρωί πρωί, να προλάβω να χαιρετήσω το 2012.
Να φύγει...
Να μείνουν στο χρονοντούλαπο μόνο τα καλά του, όσα είχε...

Να προλάβω, να υποδεχτώ με "Καλώς το", το 2013!
Ότι φέρει, δικό μου θά 'ναι.
Θα το κολυμπήσω...

Μια θάλασσα είναι η ζωή, πολλά τα κύματά της...
Χρέος μου, να μάθω καλό μπάνιο...

Γύρω μου, πλήθος κολυμβητών...
Όλοι μαζί, με σωσίβιο την αγάπη, την αλληλοβοήθεια, θα τα καταφέρουμε να τσακίσουμε τα κύματα και να βγούμε σώοι στη στεριά!

Καλή μας χρονιά!
Με σωσίβιο την ελπίδα, πάμε στην ανεξερεύνητη - ακόμα, για μας, θάλασσα, του 2013!

Τις θάλασσες σταμάτα

Στίχοι: Καρατζάς Διονύσης
Μουσική: Ανδρέου Γιώργος
Eκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Κόβω τις λέξεις μου μισές
Μήπως και αντέξουνε τη μοναξιά
Θέλω να πω τον πόνο μου
Κλείνω τα μάτια μου για δες
Να ταξιδέψουμε σαν τα πουλιά
Θέλω να πω τον πόνο μου

Αν μ' αγαπάς τις θάλασσες σταμάτα
Αν μ' αγαπάς στα σύννεφα περπάτα

Κόβω τις λέξεις μου μισές
Μήπως κι αντέξουνε την ερημιά
Θέλω να πω τον πόνο μου
Κλείνω τα μάτια μου αν θες
Να ανατείλουν μόνα τα κορμιά
Θέλω να πω τον πόνο μου

Υγ. Τον είπα. 

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Τα κάλαντα

 
Στρατής Τσίρκας: Τα κάλαντα
 
Το μεγάλο το ζήτημα, καταλαβαίνεις, ήταν το ταμπούρλο: Aν είχες ταμπούρλο, η δουλειά ήταν τελειωμένη. Σύντροφο έβρισκες αμέσως και το φανάρι δεν κόστιζε παραπάνω από ένα γρόσι. Eκείνη τη χρονιά ο πατέρας έκανε ένα μεγάλο έξοδο. Tο μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μου έφερε ένα ταμπούρλο! Mικρούτσικο, βέβαια, και τενεκεδένιο.
- Έτσι δεν θα το σπάσεις εύκολα, μου είπε.
- Mα εγώ κατάλαβα πως ήταν από οικονομία. Tα πέτσινα ταμπούρλα εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο κόστιζαν έναν κόσμο λεφτά.
Πήγα και βρήκα αμέσως το φίλο μου το Mιχάλη. Ήταν το παλικάρι της γειτονιάς κι ο καλύτερος σύντροφος για τα κάλαντα. Συχνά τύχαινε να μας ριχτούν τα αραπάκια στις γειτονιές και να μας σκίσουν το φανάρι ή να σπάσουν το ταμπούρλο. O Mιχάλης ήταν πολύτιμος.
- Tο ταμπούρλο το έχουμε, του φώναξα. Bγαίνουμε απόψε;
O Mιχάλης δέχτηκε αμέσως. Eίπε, όμως, πως έπρεπε να πάρουμε μαζί μας και τον αδερφό του, τον Δημήτρη. Ήταν καλλίφωνος, λέει, και θα βοηθούσε πολύ στη δουλειά. H αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης τραγουδούσε σαν άγγελος. Σου ‘φτανε να τον ακούσεις να ψάλλει μια φορά Tη Yπερμάχω ή να διαβάζει τον «Aπόστολο» για να προτιμήσεις αμέσως τον Άγιο Kωνσταντίνο όπου εκείνος έψαλλε από τον Aϊ Nικόλα. Mα η πρόταση του Mιχάλη είχε κάποια υστεροβουλία: Tα λεφτά που θα κερδίζαμε θα μοιράζονταν στα τρία. Eκείνα θα έπαιρναν τα πιο πολλά κι εγώ, μ΄ όλο το ταμπούρλο μου, τα πιο λίγα.
Kι όμως, χωρίς κανένα δισταγμό, δέχτηκα. Tόση ήταν η αγάπη που του είχα κι ο θαυμασμός μου!
Ξεκινήσαμε βραδάκι. O Mιχάλης φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό, που φούσκωνε κωμικά στην κοιλιά του, σκεπάζοντας το ταμπούρλο. Σ’ εμένα ξέπεσε το χάρτινο φαναράκι κι η φροντίδα να τα αναβοσβήνω κάθε τόσο. O Δημήτρης, σαν πρίγκιπας, με τα όμορφα μάτια του και τη γλυκιά φωνή του, είχε τα χέρια του στις τσέπες και πήγαινε στο δρόμο πότε πιο μπροστά, πότε πιο πίσω μας, σάμπως να μην μας ήξερε. O Mιχάλης τον πείραζε λέγοντάς του πως έκανε τον κόντε για χατίρι της Pηνούλας. Mα πέρασαν πολλά χρόνια από τότε για να καταλάβω τη σημασία αυτού του πειράγματος. H «πελατεία» του Mιχάλη και του Δημήτρη ήταν η περισσότερη από τις φτωχογειτονιές. Oι εισπράξεις μέτριες. Λέγαμε κι «ευχαριστώ» αν τύχαινε να μας δώσουν κανένα γροσάκι εκτός από τα φουντούκια και τα αμύγδαλα. Tότες εγώ τους τράβηξα στις αριστοκρατικές γειτονιές. Aυτό ήταν ένα μυστικό δικό μου. Mέρες τώρα το φύλαγα. Στο κουρείο του πατέρα μου έρχονταν όλο γιατροί και δικηγόροι.
Aπό μέρες τώρα με ρωτούσαν:
- E, πιτσιρίκο, δε θα ‘ρθεις να μας τα πεις;
Eγώ απαντούσα αόριστα. Σημείωνα, όμως, το όνομα και φρόντιζα να μάθω τη διεύθυνση. Eτσι, στην πιο απελπιστική στιγμή της «επιχείρησης» ξεφούρνισα στους φίλους μου μια λίστα με έξι - εφτά ονόματα γενναία.
- Πάμε, τους είπα, παίρνοντας ύφος προστατευτικό.
- Tι λες, μωρέ!
Φώναξαν κι οι δυο τους. Θα μας διώξουν με τις κλοτσιές.
- Έγνοια σας, είπα εγώ. Ξέρω τη δουλειά μου.
H δουλειά μου ήταν, μόλις άνοιγε η πόρτα, να ειδοποιώ πως ο Tάκης ο γιος του Kυρ Στέφανου, του μπαρμπέρη, ήρθε να πει τα κάλαντα. Έτσι τα πήγαμε θαυμάσια. Tα σελινάκια ήρθαν να σκεπάσουν τα γροσάκια των φτωχογειτονιών.
Mα, ένα πράγμα δεν μου άρεσε: Στα σπίτια αυτά που πηγαίναμε, σαν άκουγαν ποιος είναι έξω, με φώναζαν να μπω μέσα, ενώ τους φίλους μου τους άφηναν στην πόρτα. Mε φίλευαν ιδιαίτερα και μου έδιναν στο χέρι, κρυφά, κανένα σελίνι, λέγοντας μου πως αυτό είναι «δικό μου, μόνο δικό μου».
Θυμήθηκα το κόλπο του Mιχάλη που μου επέβαλε το Δημήτρη. Όμως, η καρδιά μου δεν βάσταξε και τους τα ομολόγησα όλα αμέσως. Kι έτσι τα ιδιαίτερά μου μπήκαν στον κοινό κουμπαρά. Όλα θα τελείωναν μια χαρά, θα περνούσαμε φίνα την επαύριο, με κινηματογράφο κ.λπ. κ.λπ., αν στο γυρισμό, εκεί στα  μπαξεδάκια του Mαρουφιού, δε συναντούσαμε το Στραβοσπύρο με την παρέα του.
O Στραβοσπύρος ήταν ένας ίσαμε κει πάνω, μόρτης και βλάσφημος. Tις Kυριακές στον Άγιο Kωνσταντίνο πουλούσε κουλούρια της κανέλας. Mαζί του και δυο άλλο -Παναγιά μου φύλαγε!- που κουβαλούσαν μια λατέρνα κι ένα φανάρι τζάμινο, στολισμένο με λογής - λογής κορδέλες και χαρτιά. Tι ήθελε ο Δημήτρης σ’ εκείνη τη σκοτεινή γωνιά να πάει να τους παινευτεί για τις εισπράξεις μας; Ωσπου να το πάρουμε χαμπάρι, μας είχαν βάλει κάτω, μας πήραν τα λεφτά και μας σπάσαν και το ταμπούρλο. Tι μπορούσε να του κάνει κι ο Mιχάλης το παιδί μ’ αυτούς τους νταγλαράδες.
Eγώ, κλαίγοντας και βαστώντας πάντα το χάρτινο σβησμένο φαναράκι μου, τράβηξα για το σπίτι. O Mιχάλης κι ο Δημήτρης, όμως, πήραν στο κατόπι τους μόρτες, καλώντας, άδικα, τους τσαούσηδες να τους πιάσουν. Δεν ξέρω πως τέλειωσαν οι φίλοι μου. Δε ρώτησα ή δε θυμάμαι πια. Eκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα τις γιορτές γεμάτες πίκρα και θλίψη απαρηγόρητη. Tο παιδικό μυαλό μου δεν μπορούσε να παραδεχτεί τότε πως υπήρχαν κι άλλοι πιο δυστυχισμένοι από μένα και πως το περιστατικό με το Στραβοσπύρο ήταν ένα απειροελάχιστο παράδειγμα της αδικίας και της βίας που βασίλευε και  βασιλεύει ακόμα στον κόσμο.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΒΙΝΤΕΟ ΑΓΑΠΗΣ

Ένα βίντεο ΑΓΑΠΗΣ, συγκλονιστικότατο!!! ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

Proothisi: Το γνωστό ''Έγκλημα και τιμωρία'' του Ντοστογιέφσκ...

Proothisi: Το γνωστό ''Έγκλημα και τιμωρία'' του Ντοστογιέφσκ...: Πριν από πέντε χρόνια, με την κυκλοφορία των Δαιμονισμένων σε μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου, οι Εκδόσεις Ίνδικτος έθεσαν ίσως το σπουδ...

Proothisi: «Μαζεύουμε τρόφιμα για τους συνανθρώπους μας» - Με...

Proothisi: «Μαζεύουμε τρόφιμα για τους συνανθρώπους μας» - Με...: Χριστουγεννιάτικη συναυλία αλληλεγγύης και ελπίδας, με στόχο την ενίσχυση του Δημοτικού Κοινωνικού Παντοπωλείου, διοργανώνει ο Δήμος Βόλο...

Μη φεύγεις, μη μένεις!

Proothisi: Ελευθερία Αρβανιτάκη: Δείτε το νέο της video clip: "Μη φεύγεις, μη μένεις" λέγεται το καινούργιο single της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, το οποίο οπτικοποιήθηκε πρόσφατα. Απολαύστε το…

Τσάκα - τσούκα

‎... δε σ' αφήνουν να κοιμηθείς τη μέρα. Ας είναι!

(S' auth thn geitonia - Maria Dhmhtriadh) Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς & Τάνια Τσανακλίδου ( Ντουέτο ) ...
Ο κυρ - Αντώνης, πάνε μήνες τώρα, πάει καιρός τώρα που σπάει αμύγδαλα, κάθε μέρα, όλη μέρα, είτε μέσα, είτε έξω. Τσάκα, τσούκα... Αχ! κυρά Αντώνη!

melina mercouri & manos hadjidakis sing together for the french tv the song "kyr antonis" (Κυρ - Αντώνης) Lyrics - Στίχοι: Ο Κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσ...

Σταθείτε! Έχω ευχές! Δεν έχω αμύγδαλα!


Ο Βόγλης "και καλά" ήθελε να τη κεράσει μύγδαλα... Πάλι καλά ήταν γρήγορη η κορασίς...

Μύγδαλα σωστά!
Στάσου, μύγδαλα!
Στάσου μωρέ, μην τρέχεις σου λέω! Γιάννης Βόγλης Ταινία: Κορίτσια στον ήλιο

ΑΓΙΑ Η ΝΥΧΤΑ, μέσω Λαμπρινής! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

μουσική, εικόνες, τέχνες και άλλα music, pictures, art etc: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012, Άγια Νύχτα, από μένα για σας!!!...: Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους φίλους μου!!! Καλά Χριστουγεννα, φίλοι μου!!! Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους ανθρώπους της γης μα...

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Καμπάνες Χριστουγέννων 2012

7:13
Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, μα και αργά....!
Τώρα, γρήγορα!!!

Κι εγώ, να "σώσω" το Αρχείο μου απ' το Φεις, γιατί εύκολα χάνεται....

Τι έγινε, ρε, (φιλικότατον), παιδιά; Μας πιάσανε; " Χρόνια Πολλά και Καλά", γενικά, σε όλους μας και ειδικά - ειδικά, σε όσους γιορτάζουν αυτές τις μέρες, είτε γιορτή, είτε γενέθλια! (Μ' ένα σμπάρο, για να προλαβαίνουμε...)
  • Αρέσει στο χρήστη Konstantinos Ourris.
  • Κατερίνα Δεστάπα Κι η φώτο, δεν ήρθε! Δεν πειράζει! Πριν δω, πριν ακούσω, πριν μάθω τι γίνεται στη γύρα, μια και ξάπλωσα στο τραπέζι της κουζίνας το λαπ -τοπ, θέλω να πω, πρώτα τα δικά μου:
  • Κατερίνα Δεστάπα Η αλήθεια είναι ότι οι γιορτές μελαγχολούν τους ανθρώπους, για Χ λόγους. Είτε γιατί κάποιος λείπει, είτε γιατί κάτι άλλαξε στη ζωή μας προς το χειρότερο, είτε, πολλά "είτε"...
  • Κατερίνα Δεστάπα Η μεγάλη αλήθεια όμως φέτος, για τα Χριστούγεννα 2012 και Νέο Έτος 2013, όσο και να θέλεις να κλείσεις τα μάτια, "βλέπεις", πως είναι πολύ μαύρες οι αλήθειες και Θεοσκότεινες, όχι μόνο οι γειτονιές, αλλά και οι καρδιές!...
  • Κατερίνα Δεστάπα Δύσκολα... Μα πιο δύσκολα, για εκείνους που δεν έχουν στέγη, φως, νερό, ένα πιάτο φαί, μια ζεστή γωνιά... Δύσκολα... Εύκολο όταν είναι μακριά σου και δεν βλέπεις και μιλάς αόριστα... Δύσκολο, όταν σου χτυπάνε την πόρτα σου και σου λένε: "Δεν έχουμε φως, δεν έχουμε νερό, δεν έχουμε φαί... σε παρακαλώ,... να μην το μάθει και η γειτονιά! και... να σου φιλάει το χέρι το δεξί, λες κι είσαι παπάς, μετά να ψάχνει το χέρι της καρδιάς σου, το αριστερό (χτυπάνε γρήγορα οι καμπάνες! Χριστέ μου, κάνε το θάμμα σου! 6:39) και μετά, να ψάχνουνε να φιλήσουνε το ίδιο το σημείο της καρδιάς σου! Πώς να τ' αντέξεις; Πώς να γελάσεις και με πιο χαμόγελο; Τ' αληθινό ή το ψεύτικο; Και μετά... να φεύγουν συγκινημένοι, κι εσύ βράχος, ενώ είσαι ζωντανή... ν' ακούς, αύριο που θα πάω στην εκκλησιά, θ' ανάψω ένα μεγάλο κερί για σας, κυρία Κατερίνα! Κεριά και λιβάνια, την τύφλα μου! Μάννα, που ζω;
  • Κατερίνα Δεστάπα ... Κι ύστερα... ν' ανακατεύονται όλα μαζί τα κύματα, γιατί κι εσύ είσαι βρεγμένος ήδη, μέχρι το κόκαλο, κι ας μη φαίνεται και να προτιμάς να γράψεις στο ταβάνι, αντί στο χαρτί, με επιθυμητά σκοτάδια, όσο αντέχει κι αυτό να σηκώσει ακόμα, να μη θες, ν' ακούσεις, ούτε τραγούδια, ούτε λουλούδια!
  • Κατερίνα Δεστάπα Καλημέρα σας! Αυτά ήταν τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα που μου είπανε φέτος, κι ήταν και νύχτα, παντού! Εύχομαι σε όλους μας, μέρες ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΕΣ! Και νύχτες, μαζί! Μη μας ξεγελά που ο ήλιος κοιμάται... Υπάρχει και πάλι θα βγει!
  • Κατερίνα Δεστάπα Ξεθύμανα. Αρκετά. Λύση να ψάξω τώρα... Όχι, δεν θα πάω να σκαλίσω τα καλώδια της ΔΕΗ, μιας μεγάλης και πολύ ταλαιπωρημένης οικογένειας. Ειδικούς θα ψάξω, έτοιμους για όλα!

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!




ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

«Καλή μου… Καλά Χριστούγεννα!!..»

Απ' της Λαμπρινής τα πήρα...
Δεν πειράζει που της τα "μπέρδεψα", λιγάκι...

Εσείς θα την βρείτε εκεί, να την "Συγχαρείτε", να της ευχηθείτε: "Χαρούμενα Χριστούγεννα", "Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος", "Καλή επιτυχία" στα όνειρά της και στον διαγωνισμό των καλύτερων μλπογκς!

Απ' το μπερδεμένο "κλέψιμο", γιατί, πάντα υπάρχει ένα δώρο και για τον "Κλέφτη", αρκεί να είναι Άξιος, να το ξεχωρίσει!...

:

Αφιερώνω  στην φίλη
αυτό το Χριστουγεννιάτικο αφήγημα που έγραψα
με πολλή αγάπη!!!
(ένα ευχαριστώ ακόμα...
αλλά και μια αφορμή από μία εκπομπή στο ράδιο)
«Καλά Χριστούγεννα»

«Καλά Χριστούγεννα»




Ήταν πολύ κακόκεφος εκείνην την μέρα…

Από την αρχή προσπαθούσε να φτιάξει την ημέρα του κοιτώντας να χαμογελάσει στον καθρέπτη… αλλά δεν πέτυχε τίποτε… μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το χαμόγελο είχε παγώσει και η διάθεσή του δεν είχε αλλάξει καθόλου…

Ήθελε πολλά να της πει στο τηλέφωνο, εκείνο το πρωινό…  αλλά δεν της είπε τίποτε…

Πλησιάζανε τα Χριστούγεννα, εκείνη θα έμενε στον Βόλο και αυτός είχε χάσει την  ελπίδα ότι θα την συναντούσε.

Ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν τον άφηναν να φύγει, εκείνη,  είχε πολλές υποχρεώσεις κυρίως δύο στενούς συγγενείς βαριά αρρώστους να φροντίσει  οπότε, δεν υπήρχε περίπτωση να τα λέγανε από κοντά…

Αυτός είχε την elpida στην αρχή… ναι… Αλλά την έχασε μετά.  Έτσι ήτανε,  μία ξαφνική αρρώστια ο ένας,  μία επέμβαση ο άλλος και κάποιος έπρεπε να τους φροντίσει…

 Έτσι, χρονιάρες μέρες θα έμενε μόνος του… κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου!

Ένα τηλέφωνο, ίσως... για τα χρόνια πολλά, τα καλά Χριστούγεννα, για ψυχρές ευχές αυτές τις γιορτινές μέρες… πόσο άσχημο του φάνηκε ακόμα και σαν σκέψη… και συνοφρυώθηκε σκεπτόμενος τι θα τις έλεγε: «Καλή μου, σε πήρα γα να σου ευχηθώ!...»

Ω, ούτε στον χειρότερο εχθρό του δεν θα το ευχόταν… Ψυχρές ευχές μέσα από ένα κινητό…  

Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς συνέβησαν τόσες ατυχίες, ήταν  σαν κάτι μαγικό να τον κρατούσε μακρυά της…

Όχι.. τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα…  μόνον αν την έβλεπε, αυτό  θα ήταν κάτι που επιθυμούσε περισσότερο από όλες τις ευχές των εορτών… αλλά…  

Αποφάσισε  να βγει έξω… η γιορτινή ατμόσφαιρα θα του έκανε καλό…

Βγήκε στους  δρόμους μόνον και μόνον για  να περπατήσει λίγο… για να περάσει η ώρα ως το μεσημέρι που θα πήγαινε στην δουλειά του…

Ερημιά, κλειστά μαγαζιά, κλειστές καρδιές, λίγα φώτα που είχαν ξεχαστεί από το βράδυ στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών… τι εποχή ήταν κι αυτή!!!

Αυτός φοβόταν πολύ μην χάσει την δουλειά του… το αφεντικό του τον είχε βεβαιώσει για το αντίθετο… «Σας χρειαζόμαστε κύριε Ιωάννου, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας… οι απολύσεις, είναι για άλλους στην εταιρεία μας…»

Ευχαριστήθηκε όταν το άκουσε αυτό... ούτε που σκέφθηκε αυτούς τους «άλλους στην εταιρεία»… αυτός να ήτανε  καλά… και τι στον κόσμο!!!...

Κοιτώντας τα άδεια μαγαζιά, κάτι έσπασε μέσα του... μήπως κι αυτός δεν ήταν άδειος μέσα του… μόνος στην μεγάλη πολιτεία, μακριά από εκείνην, πώς θα περνούσε τις γιορτές;

Και τότε είδε μπροστά του ένα παιδί.. Ένα μικρό αγόρι, μόνο, στην μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας;;.. Ποιος το είχε αφήσει;.. Μήπως είχε φύγει από το σπίτι του;;… Γύρισε δεξιά, αριστερά, δεν ήταν κανένας κοντά του.. δεν το αναζητούσε κανείς…  Και τότε σκέφθηκε και πάλι… μήπως κι αυτός δεν ήταν ένα μικρό παιδί!

Μα πώς το έπαθε και έφυγε από εκείνην;;…

Τον είχε παρακαλέσει πολλές φορές να μην φύγει... δεν την άκουσε, τα χρήματα ήταν πολλά, δεν υπήρχε περίπτωση να την ακούσει... Αυτός περίμενε μήπως αλλάξουν τα  πράγματα για να έρθει κι εκείνη στην Αθήνα, αλλά τίποτε... Τώρα; Και με αυτήν την  κρίση;;   Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει , ούτε κι αυτός να πάει πίσω… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και τότε…

Ούτε που κατάλαβε πως… είχε φθάσει στον σταθμό των λεωφορείων για την Μαγνησία, ναι, και για Βόλο είχε κάθε ώρα λεωφορείο… μπήκε μέσα, έκοψε ένα εισιτήριο… και με απλανές βλέμμα περίμενε να περάσει η ώρα για να φύγει…

Το κινητό του ήχησε, από την δουλειά τον έψαχναν,  δεν απάντησε… Είχε να απαντήσει αλλού… είχε να εξηγήσει αλλού… τον περίμενε εκείνη… να της εξηγήσει… ας περίμεναν οι άλλοι…

Εκείνο το μεσημέρι… δεν θα πήγαινε  στην δουλειά…

Όταν έφθασε το λεωφορείο στον Βολο, πήρε αμέσως ένα ταξί για να πάει πιο γρήγορα κοντά της…

 Εκείνη… στόλιζε το σπίτι …  έπρεπε να είναι  στολισμένο, για τις γιορτές… και ας μην ερχόταν κανείς … και ας μην γιόρταζε κανείς… και ας ήταν μόνη αυτήν την  φορά…

Χτύπησε το κουδούνι, δεν πήγε να ανοίξει… κανείς δεν θα ήταν, κτύπησε το τηλέφωνο, δεν το σήκωσε, κανείς δεν θα ήταν…

 Ώσπου χτύπησε η πόρτα και άκουσε την φωνή του: … «Άνοιξε καλή μου… ήρθα»… Δεν το πίστευε… του άνοιξε διάπλατα την πόρτα και τον αγκάλιασε… θα έμενε μαζύ της μόνον για λίγο… για να της ευχηθεί , μόνον για λίγο… γιατί ανειλημμένες υποχρεώσεις τον καλούσαν πίσω την ίδια εκείνην μέρα… αλλά αυτός, αυτός  για λίγο … θα της έλεγε με όλη του την αγαπη…
 «Καλή μου… Καλά Χριστούγεννα!!..»

Paraskevi Lamprini Malouxou
17/12/2012
γραμμένο για την Μαίρη Γκαζιάνη…. και την εκπομπή της... στο ράδιο με πολλή αγάπη!!!

Αφιερωμένο...

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Μια ζωή, της Ελένης Γκίκα!

Μια ζωή, της Ελένης Γκίκα!

Η νέα σελίδα του ΟΣΔΕΛ

Η νέα σελίδα του ΟΣΔΕΛ

Οι Μάγιας είχαν δίκιο για τη συντέλεια του κόσμου


Δεν χρειάστηκε χθες ο ουρανός να σκοτεινιάσει απότομα.
Ούτε μετά να γίνει αδιαπέραστος από μαβιά σύννεφα που ξαφνικά θα σχίζονταν απότομα από τις πύρινες μπάλες που θα σκορπούσε ο Nibiru καθώς θα διαλύονταν μαζί με τη γη σε μια τερατώδη σύγκρουση πλανητών η οποία βέβαια κατά τα άλλα, θα περνούσε απολύτως απαρατήρητη στον υπόλοιπο γαλαξία μας.
Όχι, τα θεϊκά επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν καταδικάστηκαν την Παρασκευή στην λησμονιά , ούτε θα ζήσουν μόνο ως ραδιοσήματα ενός άγνωστου κόσμου που υπήρξε κάποτε.
Ο κόσμος, είναι ήδη τελειωμένος για περίπου δεκαοχτώ εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες άνεργους ανθρώπους στην Ευρώπη. Ο κόσμος, είναι ήδη πεθαμένος για περίπου τρία εκατομμύρια άστεγους στη γηραιά ήπειρο και, ο αριθμός αυτός έχει να κάνει αποκλειστικά με ανέστιους που δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων.
Ο κόσμος, δεν υπήρξε καν ποτέ, για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στις λεγόμενες τρίτες χώρες, που γεννιούνται απλά για να πεθάνουν σύντομα ενώ στην σύντομη διαδρομή τους από αυτό που γνώρισαν ως «ζωή» δεν γνώρισαν τίποτα λιγότερο από την πείνα, τον βιασμό, τον πόλεμο, τον ακρωτηριασμό, τη βίαιη μετανάστευση.
Ο κόσμος, είναι προ πολλού τελειωμένος για αναρίθμητους ανθρώπους καταδικασμένους σε μπουντρούμια και βασανιστήρια απλά γιατί είχαν «άλλη γνώμη».
Ο κόσμος, έχει βρει το τέλος του εδώ και πολύν καιρό, όταν όλα αυτά συνέβαιναν μακριά από εμάς, ενώ εμείς χαχανίζαμε ανέμελα πριν μας βρει το «κακό».

Έχει τελειώσει ο κόσμος τη στιγμή που ο Πέτρος Καπετανόπουλος, βρέθηκε κατηγορούμενος με κακούργημα επειδή αναφώνησε «Γιατί το κάνετε αυτό; Τον συλλάβατε, δεν χρειάζεται βία».
Έχει τελειώσει ο κόσμος, όταν ένας ανώνυμος βιοπαλαιστής κάπου στην Κύπρο καταδικάστηκε σε πρόστιμο 700 ευρώ γιατί έκλεψε τυρί από το Supermarket του Ορφανίδη, ο οποίος Ορφανίδης παρεμπίπτοντος χρωστά ουκ ολίγα εκατομμύρια δεξιά κι’ αριστερά καταδικάζοντας προμηθευτές και συνεργάτες του σε λουκέτα.
Έχει τελειώσει ο κόσμος, ξεβράστηκε στις ακτές της Λέσβου σε τυμπανιαία κατάσταση στα κορμιά είκοσι μεταναστών.
Δολοφονήθηκε στα σώματα 20 παιδιών από τις σφαίρες ενός πυροβόλου που κρατούσε ένα άλλο παιδί, κάπου στο Connecticut.
Ο ήλιος, έχει δύσει οριστικά για τόσους πολλούς
Ο ήλιος συνεχίζει να αστράφτει για τόσο λίγους.
Ακραία παράλογο αν σκεφτεί κάποιος πως θεωρητικά, όλοι αντικρίζουμε τον ίδιο ουρανό όταν σηκώνουμε το κεφάλι να κοιτάξουμε ψηλά.
Ή μήπως πια το βλέμμα έχει καρφωθεί στις μύτες των παπουτσιών μας;
Πώς να αντέξεις άλλο το ύφος των υπέρβαρων υπερφίαλων εξουσιαστών που χαίρουν γιατί… «πήραμε τη δόση» μας;
Πραγματικά…
Αυτή η εξάρτηση από τη δόση σε τίποτα δεν διαφέρει από την ηρωίνη.
Κράτη junkies σφαδάζουν στην οδύνη από το στερητικό σύνδρομο, ωστόσο, όταν ο dealer καταφτάσει με την πολυπόθητη δόση, ο πόνος δεν μετριάζεται καθόλου.

Ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να πονούν από τον ξαφνικό θάνατο της απόλυσης, ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να ψάχνουν που θα βγάλουν τη νύχτα κι’ απόψε. Γραφίστας, ραδιοφωνικός παραγωγός, υπάλληλος γραφείου, μικρέμπορος, μουσικός, διορθωτής κειμένων, ασφαλιστής, έχει σημασία;
Η μόνη «βιομηχανία» που δεν παρουσίασε κάμψη και δεν είχε απολύσεις είναι εκείνη του Θανάτου. Γραφεία Τελετών. Μάλιστα τώρα τελευταία, παρουσιάζει ελαφρά άνοδο καθώς οι άνθρωποι παραιτούνται της ζωής γρηγορότερα.
Α, ναι, οι Μάγιας είχαν δίκιο. Απόλυτο δίκιο.

Αυτό που δεν μπόρεσαν να φανταστούν μόνο, είναι πως η αρρωστημένη ανθρώπινη οργάνωση, θα έφερνε ένα τέλος τόσο αργό και τόσο βασανιστικό. Το ακόμα χειρότερο:
Ο πλανήτης, είναι βαριά χτυπημένος από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η κλιματική αλλαγή, δεν είναι πια μια αμφιλεγόμενη θεωρία. Φτωχοποιεί και στέλνει στην μετανάστευση εκατομμύρια.
Οι γαίες που έχουν είτε βυθισθεί στα λασπόνερα από πρωτόγνωρης έντασης καταιγίδες, είτε ξεράθηκαν τελείως από εξωφρενικές θερμοκρασίας, είναι πλέον εκατομμύρια τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αλλά που κουράγιο να επαναστατήσει κανείς για αυτό;
Ακούγοντας την Ποιμενική του Beethoven, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι όλα. Μα όλα. Αλλά πια, απέχουμε τόσο πολύ από τα ανθρώπινα θαύματα, από εκείνα που βγάζουν τους θεούς αχρείαστους, που η Ομορφιά, καταντά αυτιστική, να τραγουδά μόνο τον εαυτό της.
Οι Μάγιας είχαν δίκιο.
Τούτος ο κόσμος, έχει τελειώσει.

Ένας άλλος κόσμος όμως, είπαν οι Μάγιας, θα ανατείλει. Έτσι είπαν οι Σαμάνοι όταν ρωτήθηκαν.
«Κλείνει ένας κύκλος, πεθαίνει το παλιό, έρχεται το νέο».

Ζητώ το αδύνατο. Να υπάρξει ένας κόσμος κάποια στιγμή, που θα είναι βαθιά και συνειδητά διδαγμένος από όλα αυτά που ζούμε τώρα. (στην πραγματικότητα τα ζούσαμε πάντα).
Μια πορεία προς το φως. Όχι της ΔΕΗ, αυτό κόβει χαράτσια.
Μια πορεία που θα καταστήσει τους υποκριτές, τους πάσης φύσεως και χρώματος εξουσιαστές, εξοστρακισμένους κι απόβλητους.
Αντίσταση ηθική και Αλληλεγγύη.
Δεν υπάρχει πολύς χρόνος.
Το «σύστημα» θα τα κουτσοβολέψει και σε πολύ λίγα χρόνια, θα αποκοιμηθούμε πάλι.
Μόνο που το «σύστημα» θα επαναλάβει τον εαυτό του, όπως έκανε πάντα, και θα τινάξει τις ζωές των ανθρώπων στον αέρα. Και ξανά από την αρχή.
Εκτός, αν οι Σαμάνοι έχουν δίκιο κι έκλεισε ο κύκλος.

Το κακό, είναι πως δεν πιστεύω ούτε σε μάγους ούτε σε προφήτες.
Ή στους ανθρώπους, ή σε τίποτα.
Κλείνω, με ένα τετράστιχο του Φαναρά από την «Πικρή Ιστορία της Α» αυτή τη φορά από το ποίημα «Σήμερα το βράδυ»:
Περιμένω τον αγέννητο γιο μου
μου έχουν πει πως θα έρθει μια άνοιξη
μου έχουν πει πως μέχρι τότε
πρέπει να στέκομαι όρθιος.

[Του Γιώργου Πήττα από tvxs.gr]

Ένεκα βύθισης του πλοίου - Χάρις Αλεξίου

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Εμφύλιος στο Οδοντιατρικό Αθηνών για τη Μύρτιδα

"ΑΡΧΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ"

Η ΑΡΧΗ ανέβηκε στην Παλιά Ηλεκτρική, την είδα, έχω κάποια ενθύμια, είδωμεν, αν μ' αφήσει το ΤΕΛΟΣ του κόσμου!

"Εύγε", σε όλους, κυρίως στον συγγραφέα του έργου!
Γιατί, αν δεν το έγραφε αυτός, πώς θα χειροκροτούσαμε τους ηθοποιούς και την Μαρία Αρφέ;
Πολύ καλή επιλογή, παιδιά!
"Εύγε" σε όλους σας!
Θέλω να το ξαναδώ αυτό το έργο, από άλλη θέση όμως! 
Πήγα στα ψηλά αυτή τη φορά και δεν έβλεπα πρόσωπα κι εκφράσεις! 
Ελπίζω να "είδε" η μηχανή μου!
Τέντωνα αυτιά όμως, κι "άκουγα"...
Άκουγα πολύ! 
Τόσο πολύ που νόμιζα πως διάβαζα γραμμή γραμμή το έργο!
Αυτό, κάπως το λένε! 
Μάλλον, πολύ πετυχημένο δέσιμο, συγγραφέα, ηθοποιών, συντελεστών και κοινού!
Κοινώς: Επιτυχία που πρέπει να επαναληφθεί πολλές και πολλές φορές! 

Υγ. Ώρα 7:50 πρωινή (Παρασκευή 21-12-12)

Διαπίστωσα με μεγάλη μου λύπη, πως και η μηχανή μου, το ίδιο "έβλεπε"!
Αυτό το λένε: "ταύτιση ματιάς"!
Απίστευτο! 

Απ' την όλη μου ύλη, επέλεξα τα μικρότερα βιντεάκια, για να μην σας κουράσω και κυρίως να μην αδικήσω την ομάδα!

Ας με συγχωρήσουν τα παιδιά!
Σίγουρα θα έχουν καλύτερα βιντεάκια!
Απλά, καταθέτω κι εγώ κοινές μας στιγμές, "κάτι' απ' τον "τρύπιο οβολόν" μου! 


 

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ"
Αυτή τη γνωστή φράση του Μπρετόν έρχεται να δικαιώσει κατά το συγγραφέα Σταύρο Κεβόπουλο η "ΑΡΧΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ"
Το έτος 2025 η υπερβολική αύξηση της θερμοκρασίας στην επιφάνεια του πλανήτη έχει καταστήσει το αντρικό σπέρμα ανενεργό.
Ένας Έλληνας, τύπος λαϊκός, κακομοίρης και παθητικός, ο μοναδικός στη γη με σπέρμα γόνιμο, καλείται να σώσει το έθνος και την ανθρωπότητα. Αυτή η προνομιακή θέση του τον γεμίζει αρχικά έπαρση και απαιτεί υπερβολικά ανταλλάγματα, έως ότου συνειδητοποιήσει ότι είναι ουσιαστικά φυλακισμένος. Όμως ο πατέρας του, ανοϊκός πλέον, αλλά παλιός λαϊκός αγωνιστής, θα ανάψει το φιτίλι της μεγαλύτερης επανάστασης στην ιστορία, που συντελείται χωρίς να χυθεί σταγόνα αίματος .
Μια σταγόνα σπέρματος αρκεί.
17, 18 και 19 Δεκεμβρίου στην Π.Ηλεκτρική


*******

ΘΕΑΤΡΟ
“Η ΑΡΧΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ”
του Σταύρου Κεβόπουλου

Ανεβαίνει στην Παλιά Ηλεκτρική για τρεις μόνον ημέρες, 17, 18 και 19 Δεκεμβρίου. Πρόκειται για ένα καινούργιο και άπαιχτο θεατρικό έργο, που θα μας εκπλήξει ευχάριστα με τη φρεσκάδα και την πρωτοτυπία του. Ένα έργο που προσπαθεί με το κείμενό του να φωτίσει τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, τον παθητικό και τον επαναστάτη, την πλήρη καταστροφή από την ελπίδα. Και όλα αυτά μέσα από τον καταλυτικό ρόλο της φύσης και του περιβάλλοντος, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων είναι ο άνθρωπος. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και επίκαιρη σάτιρα. Με όλο το σύγχρονο προβληματισμό για τα τρέχοντα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής μας, που προσεγγίζονται με έναν εξαιρετικά ιδιοφυή και κωμικό τρόπο. Και.... η μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία του κόσμου συντελείται χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίματος.....
Η παράσταση παρουσιάζεται από τη θεατρικη σκηνή “ΠΛΕΙΑΔΑ”, που συστάθηκε πρόσφατα και αποτελεί ουσιαστικά τη θεατρική εξέλιξη της ΑΜΚΕ “ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ”.
Τη σκηνοθεσία του έργου υπογράφει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Νάνος. Παίζουν ακόμη οι Στέφανος Λάππας, Σόφη Ηλιάδη, Ειρήνη Σκουλή, Γιάννης Καμπουρίδης, Δημήτρης Καρατζόγλου, Θάλεια Δήμου, Νικολέττα Βαϊτση, Ειρήνη Σταυροπούλου και οι μουσικοί Διδώ Ιωάννου και Στάθης Καραδημητρίου. Τα τραγούδια ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής η Διδώ Ιωάννου με τη συνοδεία του Στάθη Καραδημητρίου στο ακορντεόν.
Η ΑΜΚΕ “ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ” με πρόεδρο την κα Μαρία Αρφέ-Καρινάκη δραστηριοποιείται εδώ και αρκετά χρόνια στην πόλη μας, στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά και γενικότερα του πολιτισμού. Έχει παρουσιάσει με επιτυχία, μεταξύ άλλων, το θεατρικό έργο “ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ” και δύο μουσικοθεατρικά αφιερώματα στους ποιητές Νίκο Καββαδία και Πάμπλο Νερούντα. Έχει επίσης ξεκινήσει πρόβες και για το παιδικό θεατρικό έργο της Άλκης Ζέη “Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΤΡΕΧΑΛΟΣ” που θα παρουσιάσει μέσα στις γιορτές, στο κινηματοθέατρο “ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ”.

Της φιλίας παράγωγα...

μουσική, εικόνες, τέχνες και άλλα music, pictures, art etc: Ψηφοφορία για TOP Blogs, από την φίλη Κατερίνα δε....: Ψηφοφορία για TOP Blogs Σχεδόν... είμαι ουρανοκατέβατη πια, στα blogs, δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά και με τις ψηφοφορίες, γιατί ποτέ δ...

*******
Mε διαφήμισε η φίλη μου , Κατερίνα δε. στα. πα...
 την διαφημίζω κι εγώ... και ας μην βάζει υποψηφιότητα...
 ευχαριστώ πάρα πολύ... και αυτό το έργο μου (ζωγραφική με λάδι) της το αφιερώνω!!!

*******

Τον Άγιο Βασίλη θα τον δείτε στην σελίδα της.


Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά, εδώ και καιρό, μ' αυτό το κορίτσι, δεν το συζητάμε, αλλά...

Σίγουρα έχω πρόβλημα, γιατί τέτοια μορφή αγάπης, δεν την έχω ματαδεί και δεν την "χωράω".

Μαθαίνει κανείς στην απόρριψη... και ανάλογα αναπτύσσεται...

Κάτι σαν τα δέντρα, τα λουλούδια, τα αγριολούλουδα...

Λοιπόν!

Κράτησα και το σχόλιο που της έγραψα στο μπλογκ της:

Λαμπρινή μου, χρησιμοποίησες ένα πολύ ψυχρό ρήμα το: "διαφημίζω", που όσο κι αν αληθεύει η έννοιά του, όσο κι αν το κάνω ή το κάνεις, δεν μ' αρέσει καθόλου!
Ίσως σε κάποιους χώρους, (λογοτεχνία, μπλογκς και αλλού) εκεί όπου δεν αποβλέπει στο κέρδος, να μην ισχύει αυτό το ρήμα, αλλά κάποια άλλα, όπως:
βοηθάω, στηρίζω, επιβραβεύω, προτείνω, συστήνω, κ.λ.π.
Μ' αρέσει ο Άγιος Βασίλης σου, οι ευχές σου, κι εγώ ανταποδίδω για τα καλύτερα στη ζωή σου και στην καριέρα σου!
Σου έχω πει, τι μ' ενοχλεί:
Το πολύ "λιβάνισμα"...
Δεν το αντέχω, εκ γεννετείς.

Καλή επιτυχία και πάλι, εφόσον αυτό σου δίνει τόση χαρά!

Υγ. Όχι και να δήλωνα και συμμετοχή, ακόμα κι αν είχα το καλύτερο μπλογκ, βρε, Λαμπρινή!
Νόμιζα ότι σας προτείνουν οι ίδιοι οι αναγνώστες! Τελικά, είμαι βαριά νυχτωμένη!

Αχ! Πόσο λίγο μ' έχεις καταλάβει, τελικά!

****

Της εύχομαι συνάμα, να μπορεί ΝΑ ΔΙΝΕΙ, ΤΟΣΑ, ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ!
Εγώ έχω καλυφθεί απ' το καλοκαίρι. "Δε χρειάζομαι περ' σότερα" πού 'λεγε κι ο Ρίτσος!

Την "ευχαριστώ", αν και ομολογώ ότι με "ξεβόλεψε" πολύ ο "προβολέας" της...

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το τραγούδι της μάνας

Αυτή είναι η γενναία ομογενής βιβλιοθηκάριος του σχολείου στο Νιούταουν

πηγή ΘΕΜΑ

Οι Yahoo! Ελλάδας - Ειδήσεις και Yahoo! Ελλάδας - OMG κοινοποίησαν σύνδεσμο.


Yvonne Cech! Αυτή είναι η γενναία ομογενής βιβλιοθηκάριος του σχολείου στο Νιούταουν του Κονέκτικατ, η οποία με το άκουσμα των πυροβολισμών πήρε 18 παιδιά της Δ’ τάξης και τρεις συναδέλφους της και κλείστηκαν σε μια ντουλάπα για 45 λεπτά, με αποτέλεσμα να γλιτώσουν από τη δολοφονική μανία του 20χρονου Άνταμ Λάνζα.
Πρόκειται για Ελληναομερικανίδα δεύτερης γενιάς και έλκει την καταγωγή της από τη Σπάρτη και τη Νίσυρο.
"Γνωρίζω την Ιβόν για αρκετά χρόνια, είναι ένας γενναίος άνθρωπος και μια καλή Χριστιανή" τόνισε ο π. Καρλούτσος - ιερέας της κοινότητας για 35 χρόνια - , προσθέτοντας ότι στο σχολείο φοιτούν τα παιδιά μιας ελληνικής οικογένειας, 6 έως 9 ετών, τα οποία δεν έπαθαν τίποτα, όπως και ένα τρίτο παιδί ελληνικής καταγωγής.
Επίσης, εκτός από τη βιβλιοθηκάριο, υπάρχει και μια δεύτερη ομογενής εκπαιδευτικός που είναι μέλος της κοινότητάς του, καθώς και μια τρίτη, την οποία δεν γνωρίζει.
"Ευχαριστούμε τον Θεό που οι άνθρωποι μας είναι καλά" επισήμανε ο π. Καρλούτος, σημειώνοντας ότι "είμαστε όλοι στενοχωρημένοι και σοκαρισμένοι. Η περιοχή μας είναι τόσο φιλήσυχη και ασφαλής, που αυτό το συμβάν είναι πρωτοφανές. Πολλές οικογένειες εγκαταστάθηκαν εδώ, επειδή υπάρχουν καλά σχολεία. Και τώρα, συνέβη αυτό το κακό, αλλά θα το ξεπεράσουμε με τη δύναμη του Θεού και την αγάπη μεταξύ μας".

Λίγο μπλε

Λίγο μπλε, κι ας σκάει το κύμα....

Join our Page -► Amazing World ◄- For more photos!

Photographer: Mary Kay

Website: http://mariakaimaki.com/blog/

Αναζητώντας πιο φιλόξενη γη...

Η Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Niko Ago.
Όχι, δεν κοιμούνται. Ούτε ξεκουράζονται. Έχουν "εναποθέσει" για πάντα τη ζωή τους σε μερικά άγρια βράχια, στο δρόμο για τη σωτηρία. Αναμφισβήτητα σκληρές εικόνες. Σκέψου όμως μόνο για μια στιγμή, αν στη θέση τους ήταν ένα γνωστό σου πρόσωπο
. Ένα μέλος της οικογένειάς σου. Σκέψου για κλάσματα του δευτερολέπτου και μόνο, ακόμα και τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση. Και σκέψου όλα αυτά, όταν θα ακούς να μας λοιδορούν και να μας μισούν, επειδή μόνο και μόνο η ανάγκη μας έκανε μετανάστες. Και πολλούς από εμάς, στο δρόμο για τη ξενιτιά, μας βρήκε ο θάνατος. Στη θάλασσα και στη στεριά. Άνθρωποι, είμαστε κι εμείς άνθρωποι.

"Αμέρικα, πού πάμε;"

"Αμέρικα, πού πάμε;" ρωτάει η Γιώτα Σπανού - Στρατή που μένει χρόνια πολλά εκεί, κι έχει γίνει η δεύτερή της πατρίδα...

Ψηφοφορία για TOP Blogs

Σχεδόν... είμαι ουρανοκατέβατη πια, στα blogs, δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά και με τις ψηφοφορίες, γιατί ποτέ δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτικές της ουσίας ή της αλήθειας, ωστόσο, μόνο και μόνο για την χαρά και την δικαίωση του κόπου της Λαμπρινής (μουσική, εικόνες τέχνες - Στήλη 5), την αναρτώ!

Εδώ η ψήφος σας, όπου κι αν πάει!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΙΣΜΕΤ του ΚΩΣΤΑ ΛΙΑΠΗ

Το Κισμέτ του Κώστα Λιάπη, έλεγε πως... Δεκέμβρη του 2012, θα "μιλήσει" το βιβλίο του!

Αφιέρωμα στον Κώστα Λιάπη - Λογοτεχνικές Κυριακές, Ωδείο Φουντούλη, Βόλος.
Αποσπάσματα απ' το βιβλίο του "ΤΟ ΚΙΣΜΕΤ", Πηλιορείτικα Διηγήματα, διάβασε η ηθοποιός - τραγουδίστρια Αμαλία Γκιζά κι ο ηθοποιός - συγγραφέας Βασίλης Μητσάκης.
Κιθάρα έπαιξε ο Γιώργος Φουντούλης.



ΤΟ ΚΙΣΜΕΤ

 

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΠΗΣ

 

ΠΗΛΙΟΡΕΙΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΡΕΣ

 

ΒΟΛΟΣ 1992

 

Η μακέτα του εξώφυλλου είναι φιλική προσφορά του συγγραφέα Παναγιώτη Κατσιρέλου.

 

Τα σχέδια που στολίζουν το βιβλίο είναι προσαρμογές από λαϊκά μοτίβα του Δημήτρη Μαστέλλου.

 

Στη μνήμη του πατέρα μου

******

Περιεχόμενα

 

Αντί για πρόλογο

Το κισμέτ

Ο Τσακιτζής

Το τηλεγράφημα

Η «κακούργα»

Το ποτάμι

Η Μάνα

Ο καρχαρίας

Τα «βαϊόψαρα»

«Σ’ ακούν, κυρά Γιώργαινα»

Το στοιχειωμένο γιοφύρι του Ρoβοάμ

Ματωμένοι «Μάηδες» (Το χρονικό μιας σφαγής)

Ο Παναής και τα «καλ’καντζάρια»

Ένας… γλυκός Αϊ – Βασίλης

Γλωσσάρι

*****

Απόσπασμα:

…Κάποια απ’ τα διηγήματα αυτού του τόμου είναι αληθινές ιστορίες, κάποιων άλλων ο μύθος βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και τα υπόλοιπα είναι ολότελα φανταστικά. Όλα, όμως, κινούνται μέσα στο ίδιο κλίμα. Κλίμα που έχει να κάνει με τον αγώνα, την αγωνία και τη μοίρα του ανθρώπου. Την ίδια μοίρα που είναι άδηλη κι αναπότρεπτη για όλους τους θνητούς, και που σφραγίζει, σε τελική ανάλυση, με τη βούλα της τη ζωή και το μέλλον των ίδιων και των έργων τους. Όπως, καληώρα, θα σφραγίσει και το μέλλον τούτης της συλλογής. Κ.Λ. (σελ.12)

-Κισμέτ, βρε, όπως το λένε οι Τούρκ’, είναι τα γραμμένα τ’ς Μοίρας. Σα γενν’θεί ο πάσα ένας έρχεται τ’ νύχτα στο κλινάρι τ’ η Μοίρα κι γράφ’ σ’ ένα μυστικό κιτάπ’ ούλα όσα θα τονε βρούνε σ’ αυτήν τ’ ζωή. Κι αυτά και το πώς ακόμα θα πεθάν’ σαν έρθ’ κι εκείν’ η ώρα. Αυτό το κιτάπ’, απ’ τα γράφ’ ούλα, είναι το κισμέτ. Γκέκε; Τι κάθεστε, το λοιπόν, και μου τσαμπουνάτε για παλαβομάρες, γι’ αποκοτιές και για άλλα τέτοια κουραφέξαλα; Δεν το πήρατε ακόμα χαμπάρ’ πως ό’τ’ μας τ’ χαίν σ’ αυτήν τ’ ζωή είναι γραμμένο στο κισμέτ να μας τύχ’; Και πως ό,τ’ γράφ’ το κισμέτ δεν ξεγράφεται ό,τι και να κάνουμε; (σελ. 20)