Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε. Αυτό διδάσκουμε, αυτό κηρύττουμε, μην κάνοντας καθόλου κήρυγμα, γιατί όποιος λέει πως αγαπάει ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα, λέει μονάχα εκείνο που δε θα μπορούσε να μην πει. Γιάννης Ρίτσος

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ο στρατιώτης που σκοτώθηκε πρώτος στην πρώτη γραμμή του '40

πηγή

Ο στρατιώτης που σκοτώθηκε πρώτος στην πρώτη γραμμή του '40


Ο στρατιώτης που σκοτώθηκε πρώτος στην πρώτη γραμμή του '40
Ηταν κάτι σαν θρύλος. Στο οικογενειακό του περιβάλλον οι ιστορίες που τον περιέβαλλαν υπήρξαν πολλές, ενώ οι φωτογραφίες κράτησαν ζωντανή τη μνήμη του. Επρόκειτο, άλλωστε, για τον πρώτο υψηλόβαθμο Ελληνα αξιωματικό που σκοτώθηκε πολεμώντας τον φασισμό.
Ο Χαράλαμπος Κεφαλόπουλος, η μνήμη του οποίου θα τιμηθεί αύριο το πρωί στον Ιερό Ναό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έζησε στη Σάμο.
«Εργαζόταν ως δάσκαλος, κατετάγη εθελοντικά στον στρατό, σπούδασε εκεί και προήχθη κατ' επιλογή. Ελαβε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και έπειτα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και «φονεύτηκε», σύμφωνα με τις μαρτυρίες, στις 22 Νοεμβρίου 1940 σε ηλικία 47 ετών.
Σκοτώθηκε, όταν βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μάχης, αφού οι υψηλόβαθμοι τις κρίσιμες ώρες έμπαιναν μπροστά για να εμψυχώσουν το στράτευμα», λέει στο «Εθνος» η εγγονή του κ. Βασιλική Κεφαλοπούλου, η οποία είναι δικηγόρος και ζει στην Αθήνα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Έλενα Ακρίτα - Συνέχεια

Antigoni Anagnostaki Συμφωνώ απόλυτα!!!Τα βιβλία είναι η τροφή του μυαλού μας!!!
Τρίτη στις 7:56 μ.μ. · Μου αρέσει! · 2
Markella Miliari είσαι υπέροχη...όπως πάντα!!!!!!!!!!!
Τρίτη στις 7:58 μ.μ. · Μου αρέσει! · 2

Η Έλενα Ακρίτα - Δανειστικές Βιβλιοθήκες

Η Έλενα Ακρίτα σχολίασε τη δική της κατάσταση.



Νιώθω απόψε την ανάγκη να πω δυο λόγια για τον πιο αγαπημένο σύντροφο της ζωής μου: Το βιβλίο! Να ευχαριστήσω τις δανειστικές βιβλιοθήκες που με συντρόφεψαν από τα παιδικά μέχρι και τα εφηβικά μου χρόνια...Τότε που η δίψα μου για βιβλία ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την οικονομική δυνατότητα των γονιών μου να με προμηθεύουν... Τότε που έβαζα με χεράκια που έτρεμαν την παιδική μου τζίφρα στην καρτέλα της δανειστικής βιβλιοθήκης...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Οι Ζαγοριανοί σ' ευχαριστούν!

Οι Ζαγοριανοί σ' ευχαριστούν!


20/10/12

216. Μήλο Ζαγορίν, το τέλειο μήλο, Apple Zagorin, funny cartoon, αστείο καρτούν,

Όχι! Όχι αυτό!                                              Α! όχι! Ούτε εκείνο!                             Ναι! Αυτό είναι!  Μήλο Ζαγορίν! Τέλειο!

Ζαγορά, Πήλιο, Ελλάδα
Zagora, Pilion, Greece

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Το Σαββατόβραδο



Δεν το πιστεύω!

Το μυαλό μου τραγούδαγε "είναι σκυλί που κλαίει"... παρακάτω, κόλλημα.
Αναζητούσα στο μυαλό μου λέξεις, να θυμηθώ ποιο είναι, μετά κοίταξα στο γκουγκλ και βρήκα το παιδί που κλαίει... κ.λ.π.

Καληνύχτα ...
Σαββατοξημέρωμα.

Μη τον ρωτάς τον ουρανό



Κι αυτό δικό μου! Τόσες φώτο!.... Διαδρομή Βόλο - Αθήνα Μη τον ρωτάς τον ουρανό

Γεννιές και γεννιές

Κι άλλη στιγμή θυμήθηκα και θέλω να την γράψω.

...άλλης μέρας.

Σχεδόν ήμουνα μόνη μου μέσα στο λεωφορείο. Το είχα πάρει απ' την αρχή του.
Κάθισα στην πρώτη ημίδιπλη θέση.
Στις στάσεις γέμιζε με πολλούς φοιτητές και φοιτήτριες, αλλά και γερόντια.

... Σηκώθηκα πολλές φορές απ' τη θέση μου, δεν το συζητάμε!

Απ' την αρχή όμως, τα είχα πάρει με κάποια κορίτσια που ήταν πολύ ανέμελα....
Ειδικά μία ξανθιά με γυαλιά, είχε ξαπλώσει την κορμάρα της, σταυρωμένα τα πόδια λοξά, τόσο που ενοχλούσε και τους όρθιους που περνούσαν και στριμώχνονταν .
Έκανα υπομονή, έκανα, έπιανε και ημίδιπλη θέση, θα μπορούσε να καθίσει άλλη μια γιαγιά ή ένας παππούς δίπλα της, δεν άντεξα όταν αργότερα ανέβηκε ένα γεροντάκι που έτρεμε ολόκληρο!

"Να! χωράτε να καθίσετε εκεί, δίπλα στην κοπέλα...." του είπα, ενώ την κοίταζα όσο πιο γλυκά γινόταν, για να μη της χυμήξω και την προσβάλλω...

Εκείνη με κοίταξε, άνετη, τόσο θράσσος!, σήκωσε το σταυρωμένο πόδι, το έφερε στα ίσα, μάζεψε λίγο και τον ποπό της βαριεστημένα και στριμώχτηκε κοντά της ο παππούς.

.... Μετά, κατέβηκε ο παππούς, εκείνη ξανααπλώθηκε...

Κάποια στιγμή συναντήθηκαν οι ματιές μας.

Δεν ξέρω τι της είπαν τα μάτια μου.

Ξέρω τι μου είπαν τα δικά της.

Έκανα πως κοιτάζω το υπερπέραν, υπήρχαν μετά πολλές θέσεις άδειες, πήγα και κάθισα.

Έχασα πάσα ιδέα εκείνη τη μέρα, (δεν το είχα ξαναζήσει σε λεωφορείο της πόλης μου) και ήξερα καλά ποιος φταίει.

Όταν η νέα γεννιά δε σέβεται την τρίτη ηλικία, φταίει σίγουρα  η μεσαία γεννιά.

Τότε σκέφτηκα αν κάνουν το ίδιο και τα παιδιά μου, γιατί κι εγώ της μεσαίας είμαι....

Ελπίζω πως όχι!

Δεν μπορώ όμως να είμαι και απόλυτη.

Εύχομαι μόνο, ο Θεός να φωτήσει τα νέα παιδιά!

Σας αγαπώ!

Ενώ το σκυλί κλαίγοντας τρυπάει αυτιά και καρδιές...
θυμήθηκα και κάτι άλλο που θέλω να το γράψω.

Συνέβει σε μια γνωστή μου κυρία, πάνω από 75.

... Κι αν είσαι τόσο, όλο και κάτι δε θα λειτουργεί καλά στον οργανισμό σου.

Εδώ νεότεροι και είμαστε σαράβαλα....

Έτρεχε λοιπόν σε γιατρούς και γιατρούς, μάζευε εξετάσεις, θα κάνει, δε θα κάνει εγχείρηση, ο ειδικός γιατρός θα αποφάσιζε.

... Έτσι, εκείνη τη μέρα, (μεγάλη η αγωνία της, δεν το συζητάμε! Ποιος δεν κρεμάστηκε απ' τα χείλη ενός γιατρού για τις απαντήσεις του;), έτυχε να πάει και μόνη της, όταν ο γιατρός της είπε:

"Όλα καλά! Μπορούμε να αποφύγουμε την εγχείρηση...."
εκείνη γύρισε αυθόρμητα και του είπε:

"Γιατρέ, σας αγαπώ!"

Εκείνη κοντά 80, εκείνος 60, είναι, δεν είναι!

Άκουσε την φωνή της και κοκκίνησε, λέει.

"Δηλαδή... Σας ευχαριστώ πολύ, γιατρέ μου! Αυτό ήθελα να πω!"

"Όλα καλά! Μη μου στεναχωριέστε άλλο!" της είπε.

Ακόμα δε μπορεί να το πιστέψει! Ντρέπεται και γελάει συνάμα, όταν μου το λέει.

Μα, είναι τόσο αθώο ένα τέτοιο "Σας αγαπώ!"

Μακάρι να το άκουγαν οι γιατροί από γιαγιές, κάθε μέρα!

Κάποιος πρέπει να του μάθει να κλαίει

Με αφορμή το σκυλί θυμήθηκα την Αθήνα.

... Δεν ξέρω τι έγινε και η πολυκατοικία της κόρης μου έχει πολλή φασαρία.

Τέλος πάντων.

"Εκεί είναι Αθήνα!" το έμαθα πια.

(Σκυλί, σταμάτα! Σ' ακούσαμε!

Σταμάτησε!)

Ένα μεσημέρι λοιπόν, ένα παιδάκι έκλαιγε τόσο άσχημα που δεν το ανέχονταν τ' αυτιά μου.

Έτυχε να είναι και η κόρη μου εκεί και της είπα:

(Άντε πάλι, το σκυλί!)

"Κάποιος πρέπει να του μάθει να κλαίει! Έλεος!"

"Τι λες μαμά;" αναρρωτήθηκε εκείνη.

Τι λέω; Τι είπα;

Έκλαιγε τόσο άσχημα, τόσο κακομαθημένα, τόσο τραβηγμένα και τόση ώρα, μέχρι να γίνει το δικό του, έλεος!

Ίσως πράγματι, ακόμα και το κλάμα να πρέπει να διδάσκεται ...

Υγ. Το σκυλί δεν αντέχεται απόψε!
Πάντα τα σκυλιά κλαίνε νωρίτερα....


Στιγμές νύχτας

Ένα σκυλί κλαίει...
Όχι, πάλι!
Σταμάτα!

Αδέλφια

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Διαλεχτή μάνα Σοφία Αγγελική... Ιδιόμελο

Είναι ένας τρόπος για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια και να γράψω τα υπόλοιπα!
Εκείνο το βράδυ, μετά την παράσταση, γύρισα συγκλονισμένη. Ούτε ο υπολογιστής, ούτε η μνήμη μου με βοηθούσε στους κωδικούς και έγραψα με μεγάλη προσπάθεια αυτά στο Φεις. Τώρα συμπλήρωσα τα υπόλοιπα. Αφορά το ΙΔΙΟΜΕΛΟ και την παράσταση "Διαλεχτή Μάνα Σοφία Αγγελική..." Δυο μονόλογοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη: "Αυτός και το πανταλόνι του" και "Οι δύσκολες νύχτες του κύριου Θωμά". Βάλε: Γιάννη Παραθύμνιο
 στο πρώτο, Μανώλη Γιούργο, στο δεύτερο! Τι να γράψω στα γρήγορα; Δεν τους ήξερα, μα δεν άντεξα στο τέλος! Τους αγκάλιασα και τους φίλησα, σα να τους ήξερα χρόνια! Κόντεψα να μπω μεσ' την σκηνή! Τόσο "μέσα" μ' έβαλαν! Άγγιξαν πολύ ευαίσθητα σημεία μου, έκλαψα και δεν μπορούσα να το κρύψω, μα ήξερα πως δεν είναι και ντροπή! (Αν ήταν, δεν θα έγραφα βιβλίο για την μάννα, ούτε για τον πεθερό! Αν ήξερα όμως πως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είχε γράψει αυτά τα μεγάλα έργα, ίσως να μην έπιανα στυλό, ποτέ!)
Πω, πω! Πολλά έγραψα! Χωράνε, άραγε;
  • Αρέσει στο χρήστη Paraskevi Lamprini Malouxou.
  • Κατερίνα Δεστάπα Κατερίνα Δεστάπαδημοσίευσε στονΙδιόμελο χώρος τέχνης
    Δευτέρα
    Ιδιόμελο, τι να πω; Ακόμα και το πολυφορεμένο "θερμα συγχαρητηρια¨ είναι λιγο.Ο χενος υπολογιστης, δε με βοηθλαει να εκ
    φραστώ.Οταν γυρισω στην έδρα μου, τα κουμπάκια μου θα χορεψοθν!
    Μου αρέσει! ·




    Κατερίνα Δεστάπα Εμ! Άμα δεν είναι τα κουμπάκια του δικού σου υπολογιστή, βλέπεις το "λ" αντί τόνου και γελάς! Είμαι όμως στα δικά μου και επιφυλάσσομαι! "Θερμά Συγχαρητήρια"! Μια τέτοια παράσταση να βλέπεις τον μήνα, είναι σα να διάβασες 10 βιβλία! "Εύγε" σας που ανεβάζετε τον πήχυ τόσο ψηλά! Θα τα πω, θα τα πω, όλα όσα με συγκλόνησαν στο Ιδιόμελο, προσεχώς, στην σελίδα μου και θα σας ενημερώσω!



    πριν από λίγα δευτερόλεπτα · Μου αρέσει!
  • Κατερίνα Δεστάπα Παιδιά, πάτε να το δείτε! Αξίζει πολλά! Αθηναίοι, τόσο κοντά σας! Υψηλή τέχνη, τόσο προσιτή τιμή! Κι αν εγώ έκλαψα για δικούς μου λόγους, εσείς να είστε σίγουροι πως θα φύγετε πολύ αλλιώτικοι από κει! Θα μάθετε να εκτιμάτε την γυναίκα πιο πολύ, είτε αυτή είναι μάννα, είτε σύζυγος. Γενικά, θα μάθετε πολλά, αλλά και θα νιώσετε πολλά, ίσως πολύ περισσότερα κι από μένα... (που είμαι από χωριό...)
  • Κατερίνα Δεστάπα Αυτά, εν ολίγοις!Κι έχω τόσα να πω για την Αθήνα, έτσι όπως την είδαν τα δικά μου μάτια! (Θεέ, δώσε μου χρόνο, να τα πω!)
 
Η Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε ένα άλμπουμ του χρήστη Ιδιόμελο χώρος τέχνης.
Έχω και εγώ! Τρεις! Κι ένα βιντεάκι θεοσκότεινο, άκυρον! Σκέψου, ξέχασα την μηχανή! Ποιος; Εγώ! Γι' αυτό σας λέω! Πάω να τις φέρω, τώρα που γυρίζει, πριν πιάσω αρχική και με "πετάξει" αλλού, πάλι! Έχω κι εγώ τα δικά μου! Τι να κάνουμε; Καθένας με τα κουσούρια του!
 
 
Κατερίνα Δεστάπα
ΙΔΙΟΜΕΛΟ - ΑΘΗΝΑ (3 φωτογραφίες)
ΘΕΑΤΡΟ
1Μου αρέσει! · · ·

Για πάρτη μου! Για τα 30 χρόνια γάμου μου!






Να είμαστε καλά, άντρα μου, να γερνάμε μαζί!
Να χαιρόμαστε τα παιδιά μας!
Να είναι γερά κι ευτυχισμένα, για να είμαστε κι εμείς!

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Λεωνίδιο - SOS





Τις ημέρες αυτές πηγαίνοντας κάποιος στο Γραφείο των Γενικών Αρχείων του Κράτους, στο Λεωνίδιο, βρίσκει την πόρτα κλειστή. Ένα πρόχειρο ιδιόγραφο σημείωμα τον πληροφορεί: "Κλειστό λόγω συνταξιοδότησης". Ο φιλόλογος Αριστείδης Κορολόγος, που επί 35 χρόνια υπηρέτησε με ζήλο και αυταπάρνηση τη διάσωση της Παράδοσης του Λεωνίδίου και της Τσακωνιάς, κατέθεσε τα χαρτιά του για να συνταξιοδοτηθεί. Το Γραφείο είναι πλέον σε αδράνεια, γιατί δεν υπάρχει άλλος που να υπηρετεί σ’ αυτό. Λόγω της αδρανείας αυτής ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και σοβαρός να κλείσει οριστικά το Γραφείο των Γενικών Αρχείων του Κράτους στο Λεωνίδιο και τα μοναδικά χειρόγραφα, παλαίτυπα και άλλα ντοκουμέντα που υπάρχουν σ’ αυτό, του 15ου αιώνα και μετά, να μεταφερθούν σε κάποια αποθήκη των Αρχείων του Κράτους στην Τρίπολη ή στην Αθήνα!!


Αν φύγει το Αρχείο από το Λεωνίδιο η Τσακωνιά θα χάσει έτσι ένα θησαυρό που διαθέτει, ενώ, αν μεταφερθούν  στην Τρίπολη ή στην Αθήνα, θα είναι σε κάποια αποθήκη ανυπόληπτα και ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα αρχεία. Η περίπτωση μου θυμίζει αυτή που συνέβη σε νησί των Κυκλάδων. Σπουδαίο άγαλμα της κλασσικής εποχής βρέθηκε σ’ αυτό κι επειδή δεν είχε καλά οργανωμένο Μουσείο  μεταφέρθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών για λόγους συντήρησης και φύλαξης. Εκεί περίμενε τη σειρά του για να επισκευασθεί και στη συνέχεια αραδιάστηκε μαζί με πολλά άλλα ευρήματα της αρχαιότητας, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, στις αποθήκες του Μουσείου, αφού δεν χωρούσε να εκτεθεί στις αίθουσες του. Έτσι ένα από τα ελάχιστα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα του νησιού, που θα ήταν πόλος έλξης για τους ειδικούς και τους τουρίστες, κατάντησε να είναι άγνωστο σε μια αποθήκη. Η συνέχεια βέβαια ήταν το νησί να αποκτήσει ένα οργανωμένο μουσειακό χώρο, να απαιτήσει και τελικά να πάρει πίσω το άγαλμα...
Ο Δήμαρχος κ. Ιωάννης Μαρνέρης έχει εκφράσει την αισιοδοξία του ότι το Αρχείο δεν θα φύγει από το Λεωνίδιο και πως σύντομα θα βρεθεί αντικαταστάτης του  Αριστείδη Κορολόγου, που θα συνεχίσει με την ίδια αυταπάρνηση και με την ίδια αγάπη προς τον τόπο το έργο του. Όμως το θέμα δεν εξαρτάται μόνο από τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο.  Πρέπει όλοι   να ενεργοποιηθούμε  ώστε να μείνει στον τόπο του και να είναι προσβάσιμο στα Τσακωνόπουλα. Όσο η παγκοσμιοποίηση διαβρώνει κάθε τι το εθνικό και παραδοσιακό τόσο χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για τη διατήρηση της ενότητας με τις ρίζες μας και της Παράδοσης μας. Αφαίρεση του Αρχείου από το Λεωνίδιο είναι βαθιά τσεκουριά στην ιστορία του, στις ρίζες του, στην Παράδοση του. Φιλοδοξία και όραμα μας είναι το Λεωνίδιο όχι μόνο να μην χάσει το Αρχείο του, αλλά να το εγκαταστήσει σε ευπρεπή, άνετο και λειτουργικό  χώρο, να συγκεντρώσει σ’ αυτόν όλα τα διασκορπισμένα σε διάφορα μέρη έγγραφα και να αποτελέσει πηγή γνώσης για τους Τσάκωνες και γενικότερα για όσους επιθυμούν να ασχοληθούν με την Τσακωνιά και την ιστορία της.



ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΩ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΤΟΠ. ΙΣΤΟΡ. ΑΡΧΕΙΟ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ, ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Σ' ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ,ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ κλπ).

ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΤΣΑΚΩΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΜΕΤΑΣΤΕΓΑΖΟΜΕΝΟ ΣΕ ΑΛΛΟ ΠΙΟ ΕΥΡΥΧΩΡΟ ΧΩΡΟ, ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΤΟ, ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙΣ, ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΜΕ ΧΩΡΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟΥ κλπ.

ΕΛΠΙΖΩ ΤΟΣΟ ΤΟ "ΑΡΧΕΙΟ ΤΣΑΚΩΝΙΑΣ", ΟΣΟ ΚΑΙ Ο "ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΙΟΝ" ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.

ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΥΔΡΑΣ (ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΩΝΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΩΝ ΔΟΣΟΛΗΨΙΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΥΔΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΣΑΚΩΝΩΝ ΤΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ), ΜΕΤΑΣΤΕΓΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΝΕΟΔΜΗΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ !

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ "ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ" ή "ΜΕΤΑΦΟΡΑ" ΠΟΥ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α. ΓΑΛΕΟΣ
(της οικογ. Ποϊλα)
ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΣ
ΠΟΛΙΤ. ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ-"ΙΣΤΟΡ.ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ"

Υ/Γ : ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ,  ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΥΧΟΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ.

Μ( π )αλωμένος Γάμος

Όσοι το είδατε και το ματαείδατε, να το ματαδείτε!
Όσοι δεν το είδατε, ιδού η ευκαιρία!
Όσοι το είδατε και σας άρεσε, προωθήστε το σε φίλους σας να το δουν κι εκείνοι!
Όσοι το είδατε και δε σας άρεσε, ιδού η ευκαιρία γιατί ανανεώθηκε!

Μ( π )αλωμένος Γάμος
   (revisited)


Και ο σκοπός παραμένει καλός!
Περισσότερα στη συνημμένη αφίσα!

Να 'στε καλά,
ΔραΠαίκτες & ευΆγγελος Κάβουρας


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ!

Μιχάλης Τζουγανάκης:




Μιχάλης Τζουγανάκης: "Στην Ελλάδα παλιά το παραδοσιακό το θεωρούσαν υποδεέστερο!"

01 Οκτωβρίου 2012
Μιχάλης Τζουγανάκης:

Ο Μιχάλης Τζουγανάκης, δεξιοτέχνης του λαούτου, δημιουργός και ερμηνευτής, καλλιτέχνης από τους ελάχιστους !Καταφέρνει εδώ και χρόνια να προκαλεί ρίγη συγκίνησης στο κοινό με την φωνή του ερμηνεύοντας τα τραγούδια του. Με καταγωγή από τα Σφακιά της Κρήτης γράφει τραγούδια επηρεασμένα από την παράδοση σε συνδυασμό με καινούργιους ήχους. Μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, το ταξίδι του στην μουσική, και σχολίασε τα μουσικά δρώμενα, αλλά και την σχέση του με τον Γιώργο Νταλάρα...
Συνέντευξη: Μαργαρίτα Ξένου


Ποιες οι πρωταρχικές μουσικές καταβολές σου, τι σε συνεπήρε αρχικά;
Στο σπίτι των γονέων μου ακούγαμε ως επί το πλείστον ελληνική μουσική από Θεοδωράκη και Χατζιδάκι έως Καζαντζίδη και φυσικά τα τραγούδια της Κρήτης. Λόγω όμως της γέννησης και της παραμονής μου έως τα οκτώ μου χρόνια στο Βέλγιο κάθε φορά που επρόκειτο να έρθει κάποιο σχήμα ελληνικό η κρητικό να παίξει, από την στιγμή που το ανακοίνωναν μέχρι να έρθουν ήταν γιορτή, και αυτό όλο σαν παιδί εμένα με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ την παράδοση στη μουσική! Για μας ένας δίσκος του Χατζιδάκη ήταν «Θείο δώρο»!

Πότε ήταν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά;
Το πρώτο προσωπικό μου δίσκο τον έκανα 16 ετών, με τίτλο «της αγάπης το χαμπέρι» ο ένας, και ο άλλος «ζηλεύω», οι στοίχοι ήταν δικοί μου, την περίοδο εκείνη έγραφα όπως ένας έφηβος... Για μένα δεν ήταν το σημαντικό ότι η δισκογραφία θα μου αποφέρει χρήματα, ήταν ότι τα τραγούδια μου θα τα μοιραζόμουν με τον κόσμο, αυτό ήταν η προτεραιότητα μου, Ωστόσο έχω φτάσει τους 10 προσωπικούς δίσκους, και στο σύνολο μαζί με διάφορες συμμετοχές σε άλλους, τους 47.
Ποιες συνεργασίες θα χαρακτήριζες σταθμούς;
Η συνεργασία που ξεχωρίζω ειδικά συνθετικά, είναι αυτή με τον Νίκου Μαμαγκάκη κάναμε ένα έργο μαζί, τα «Τραγούδια της παλαιάς Πόλης» που αναφέρονται σε μια εποχή προπολεμική και νοσταλγική. Όλες οι συνεργασίες μου αποτελούν σταθμούς για μένα, και αυτή με τους Πυξ Λαξ και με τον Μανώλη Λιδάκη, με την Γλυκερία, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, καθώς και με πολλούς άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες. Κάθε μια από αυτές μου πρόσφερε και κάτι διαφορετικό. Ωστόσο η συνεργασία μου με τον Νταλάρα ήταν μοναδική, και του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να εμφανιστώ σε κάποια απ' τα σημαντικότερα θέατρα της Ευρώπης. Γεγονός το οποίο, σε συνδυασμό με την υπευθυνότητα της δουλειάς του και της συνεργασίας του, έφεραν καταπληκτικό αποτέλεσμα.
Πρόσφατα ο Γιώργος Νταλάρας, σε μια από τις προγραμματισμένες του συναυλίες δέχτηκε αποδοκιμασίες στο κλειστό γυμναστήριο «Γ.Κακούρης» στο Ίλιον, καθώς άτομα από το πλήθος του πέταγαν καρέκλες, γιαούρτια, νερό, τον έβριζαν... πως το σχολιάζεις αυτό;
Για μένα ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο πιο ξεκάθαρος και έντιμος συνεργάτης που είχα ποτέ. Ενδεχομένως ο κόσμος συγχέει τα πράγματα και ξεχνάει τι έχει κάνει και τι έχει προσφέρει ο Γιώργος σε αυτόν τον τόπο, στο κομμάτι που λέγεται ελληνικός πολιτισμός και τραγούδι. Ειδικά οι παραγωγές του ήταν μοναδικές και δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε κάτι αντίστοιχο από άλλο καλλιτέχνη και ειδικά στο Μέγαρο μουσικής. Είναι ένας «στρατιώτης» της τέχνης που λέγεται μουσική. Τώρα όσον αφορά το κομμάτι των περιουσιακών του στοιχείων, και αν του έτυχαν πολλά χρήματα, αυτό έγινε γιατί ο ίδιος ο κόσμος τον στήριξε και τον «ψήφισε» . Οι αξίες οι πραγματικές στη ζωή δεν χάνονται, όπως ο Γιώργος Νταλάρας.
Μίλησε μου για την πρόσφατη εμφάνιση σου στο Ηρώδειο...
Ήταν ένα αφιέρωμα στον Βασίλη Σκουλά, με τους Μανώλη Λιδάκη και Μάρθα Φριντζηλα, ήταν μια εξαιρετική μουσική στιγμή, και επειδή ο κόσμος μας έδειξε την αγάπη του και μας τίμησε με την παρουσία του, θα ξαναγίνει σύντομα. Η γλώσσα της μουσικής μια και μας ενώνει...

Τι έχεις αποκοµίσει από τις περιοδείες σου στο εξωτερικό;
Είναι πολύ σημαντικό για τους Έλληνες ομογενείς, και για τις άλλες εθνότητες να πηγαίνουν καλλιτέχνες που η μουσική τους εκφράζει μια ολόκληρη ιστορία, το χρειάζονται και το αγαπούν το παραδοσιακό. Η κίνηση να πάω στο εξωτερικό και να παρουσιάσω ποπ ή ροκ, μου φαίνεται τελείως λάθος. Είναι σαν να έρθουν οι ξένοι στην Ελλάδα, να μας «πουλήσουν» τσάμικο ή ηπειρώτικα ή ρεμπέτικα , δεν γίνεται, είναι αστείο...


Αν μπορούσες να περιγράψεις τα συναισθήματα σου όταν είσαι πάνω στη σκηνή ποιά θα ήταν αυτά;

Αισθάνομαι αγάπη, «φλόγα»... που σου δημιουργεί έντονα την επιθυμία για να αντισταθείς σε οτιδήποτε προσπαθεί να σε καταπιέσει και να σου δημιουργήσει «φυλακές» στην ψυχή και τον νου...

Πως θα είναι η επόμενη δισκογραφική σου δουλειά;
Θα ήθελα να κάτι και κάτι πιο ακραίο, γιατί έχω πολλές μουσικές ανησυχίες. Ωστόσο το αποτέλεσμα θα μιλήσει από μόνο του, δεν θέλω να πω περισσότερα. Στην Ελλάδα παλιά θεωρούσαν κάποια πράγματα αυτό που λέμε «κλισέ», ο καλλιτέχνης που έπαιζε παραδοσιακό δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο μουσικά, και επίσης το θεωρούσαν υποδεέστερο, όμως τώρα ευτυχώς έχουν αλλάξει τα πράγματα!

Που βγαίνεις στην Αθήνα;
Η κατάσταση στο κέντρο της δεν είναι καλή, και η πολιτεία οφείλει να το προσέξει, να το διαφυλάξει και να το συμμαζέψει γιατί είναι η βιτρίνα μας, είναι το πρώτο πράγμα που συναντά κάποιος όταν έρθει στην Αθήνα! Ωστόσο αγαπημένο μου σημείο να βγαίνω είναι το γκάζι, και μου αρέσει πολύ που τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει η μόδα της «μπουάτ» και μπορείς να περάσεις καλά και τα μεσημέρια, με ζωντανή μουσική και καλό φαγητό!


πηγή

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Τι λείπει;

Έλα, μπάρμπα - Μήτσο!
Τι λείπει, τι φταίει και η καρδιά μου κλαίει;

Ο λαγός μπάρμπα - Μήτσο! Ο λαγός! Οι λαγοί, γιατί ήταν πολλοί!


ΑΘΑΝΑΤΟΣ! ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΓΟΙ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

 

Ιατρείο και παζάρι αλληλεγγύης στον Βόλο

Ιατρείο και παζάρι αλληλεγγύης στον Βόλο

Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2012, 15:18
Η Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Νεκταρίου και η Ανοιχτή Συνέλευση Μαγνησίας προχωρούν στη λειτουργία Ιατρείου Αλληλεγγύης, για να αντιμετωπιστούν συλλογικά οι δραματικές συνέπειες της κρίσης.

Σε σχετική ανακοίνωσή τους αναφέρουν ότι: «Δεν είναι προσπάθεια υποκατάστασης της πραγματικής ανάγκης για δημόσια, δωρεάν υγεία για όλο τον λαό, ούτε προσπάθεια δημιουργίας παράλληλων δομών μέσα στο χρεοκοπημένο σύστημα. Είναι αγώνας επιβίωσης ενάντια στο σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό.

Το Ιατρείο μας και το Ιατρείο σας απευθύνεται στους μη έχοντες και κατέχοντες, στους αποκλεισμένους, Έλληνες και μετανάστες, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και να είμαστε παρόντες καθημερινά στους αγώνες ανατροπής του σάπιου αυτού συστήματος.

Είναι μια συλλογική δράση, παρέχεται χωρίς αντίτιμο, σε επίπεδο συμβουλευτικής και ιατρικής υποστήριξης σε θέματα ψυχικής και σωματικής υγείας από γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων (δεν θα γίνεται συνταγογράφηση φαρμάκων) και σε θέματα φαρμακευτικής αγωγής σε ανασφάλιστους και σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες».

Το πρόγραμμα λειτουργίας του ιατρείου έχει ως εξής:



Να σημειωθεί πως η Ανοιχτή Συνέλευση Μαγνησίας, στον ίδιο χώρο, λειτουργεί και χαριστικό παζάρι αλληλεγγύης, κάθε Πέμπτη, τόσο τις πρωινές όσο και τις απογευματινές ώρες.



Πηγή: e-volos.gr
Επιμέλεια: Άννα Μορφούλη

και zougla.gr

Lou Xiaoying - Η ρακοσυλλέκτρια "Αγία"

Όταν σου στέλνουν τέτοια μηνύματα, δεν απαντάς. Τα δημοσιεύεις!

πηγή

Lou Xiaoying - Η ρακοσυλλέκτρια "Αγία"

Posted by Τρικλοποδιά Κοινωνία, Κόσμος, Τρικλοποδιά 11:18 μ.μ.
http://www.e-fungus.gr/images/stories/Lou_Xiaoying/lou1.jpg
Lou Xiaoying
Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!
Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.
http://www.e-fungus.gr/images/stories/Lou_Xiaoying/268738_443096545729133_385410455_n.jpgΈτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.
 Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητωνμωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. 

 Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία).
Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.
Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;
Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!
(το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω)
http://www.e-fungus.gr/images/stories/Lou_Xiaoying/lou3.jpg
η Lou, ο άντρας της και τα παιδιά τους!
Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα.
«πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν».
Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:
«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θ
http://www.e-fungus.gr/images/stories/Lou_Xiaoying/lou4.jpgο Ζαγκ Γκιλιν
α είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.
Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια. Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»
Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:
«τον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί. Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!
http://www.e-fungus.gr/images/stories/Lou_Xiaoying/lou8.jpgο Ζιανγκ Γκιλιν
Τον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνειΣπάνιος και Πολύτιμος! Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός!
Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.»
Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.
Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος γγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος.
Δική μας επιλογή.
http://www.e-fungus.gr/images/stories/Lou_Xiaoying/lou2.jpg