Μιχάλης Τζουγανάκης:

Μιχάλης Τζουγανάκης: "Στην Ελλάδα παλιά το παραδοσιακό το θεωρούσαν υποδεέστερο!"

01 Οκτωβρίου 2012

Ο Μιχάλης Τζουγανάκης, δεξιοτέχνης του λαούτου, δημιουργός και ερμηνευτής, καλλιτέχνης από τους ελάχιστους !Καταφέρνει εδώ και χρόνια να προκαλεί ρίγη συγκίνησης στο κοινό με την φωνή του ερμηνεύοντας τα τραγούδια του. Με καταγωγή από τα Σφακιά της Κρήτης γράφει τραγούδια επηρεασμένα από την παράδοση σε συνδυασμό με καινούργιους ήχους. Μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, το ταξίδι του στην μουσική, και σχολίασε τα μουσικά δρώμενα, αλλά και την σχέση του με τον Γιώργο Νταλάρα...
Συνέντευξη: Μαργαρίτα Ξένου

Ποιες οι πρωταρχικές μουσικές καταβολές σου, τι σε συνεπήρε αρχικά;
Στο σπίτι των γονέων μου ακούγαμε ως επί το πλείστον ελληνική μουσική από Θεοδωράκη και Χατζιδάκι έως Καζαντζίδη και φυσικά τα τραγούδια της Κρήτης. Λόγω όμως της γέννησης και της παραμονής μου έως τα οκτώ μου χρόνια στο Βέλγιο κάθε φορά που επρόκειτο να έρθει κάποιο σχήμα ελληνικό η κρητικό να παίξει, από την στιγμή που το ανακοίνωναν μέχρι να έρθουν ήταν γιορτή, και αυτό όλο σαν παιδί εμένα με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ την παράδοση στη μουσική! Για μας ένας δίσκος του Χατζιδάκη ήταν «Θείο δώρο»!

Πότε ήταν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά;
Το πρώτο προσωπικό μου δίσκο τον έκανα 16 ετών, με τίτλο «της αγάπης το χαμπέρι» ο ένας, και ο άλλος «ζηλεύω», οι στοίχοι ήταν δικοί μου, την περίοδο εκείνη έγραφα όπως ένας έφηβος... Για μένα δεν ήταν το σημαντικό ότι η δισκογραφία θα μου αποφέρει χρήματα, ήταν ότι τα τραγούδια μου θα τα μοιραζόμουν με τον κόσμο, αυτό ήταν η προτεραιότητα μου, Ωστόσο έχω φτάσει τους 10 προσωπικούς δίσκους, και στο σύνολο μαζί με διάφορες συμμετοχές σε άλλους, τους 47.
Ποιες συνεργασίες θα χαρακτήριζες σταθμούς;
Η συνεργασία που ξεχωρίζω ειδικά συνθετικά, είναι αυτή με τον Νίκου Μαμαγκάκη κάναμε ένα έργο μαζί, τα «Τραγούδια της παλαιάς Πόλης» που αναφέρονται σε μια εποχή προπολεμική και νοσταλγική. Όλες οι συνεργασίες μου αποτελούν σταθμούς για μένα, και αυτή με τους Πυξ Λαξ και με τον Μανώλη Λιδάκη, με την Γλυκερία, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, καθώς και με πολλούς άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες. Κάθε μια από αυτές μου πρόσφερε και κάτι διαφορετικό. Ωστόσο η συνεργασία μου με τον Νταλάρα ήταν μοναδική, και του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να εμφανιστώ σε κάποια απ' τα σημαντικότερα θέατρα της Ευρώπης. Γεγονός το οποίο, σε συνδυασμό με την υπευθυνότητα της δουλειάς του και της συνεργασίας του, έφεραν καταπληκτικό αποτέλεσμα.
Πρόσφατα ο Γιώργος Νταλάρας, σε μια από τις προγραμματισμένες του συναυλίες δέχτηκε αποδοκιμασίες στο κλειστό γυμναστήριο «Γ.Κακούρης» στο Ίλιον, καθώς άτομα από το πλήθος του πέταγαν καρέκλες, γιαούρτια, νερό, τον έβριζαν... πως το σχολιάζεις αυτό;
Για μένα ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο πιο ξεκάθαρος και έντιμος συνεργάτης που είχα ποτέ. Ενδεχομένως ο κόσμος συγχέει τα πράγματα και ξεχνάει τι έχει κάνει και τι έχει προσφέρει ο Γιώργος σε αυτόν τον τόπο, στο κομμάτι που λέγεται ελληνικός πολιτισμός και τραγούδι. Ειδικά οι παραγωγές του ήταν μοναδικές και δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε κάτι αντίστοιχο από άλλο καλλιτέχνη και ειδικά στο Μέγαρο μουσικής. Είναι ένας «στρατιώτης» της τέχνης που λέγεται μουσική. Τώρα όσον αφορά το κομμάτι των περιουσιακών του στοιχείων, και αν του έτυχαν πολλά χρήματα, αυτό έγινε γιατί ο ίδιος ο κόσμος τον στήριξε και τον «ψήφισε» . Οι αξίες οι πραγματικές στη ζωή δεν χάνονται, όπως ο Γιώργος Νταλάρας.
Μίλησε μου για την πρόσφατη εμφάνιση σου στο Ηρώδειο...
Ήταν ένα αφιέρωμα στον Βασίλη Σκουλά, με τους Μανώλη Λιδάκη και Μάρθα Φριντζηλα, ήταν μια εξαιρετική μουσική στιγμή, και επειδή ο κόσμος μας έδειξε την αγάπη του και μας τίμησε με την παρουσία του, θα ξαναγίνει σύντομα. Η γλώσσα της μουσικής μια και μας ενώνει...

Τι έχεις αποκοµίσει από τις περιοδείες σου στο εξωτερικό;
Είναι πολύ σημαντικό για τους Έλληνες ομογενείς, και για τις άλλες εθνότητες να πηγαίνουν καλλιτέχνες που η μουσική τους εκφράζει μια ολόκληρη ιστορία, το χρειάζονται και το αγαπούν το παραδοσιακό. Η κίνηση να πάω στο εξωτερικό και να παρουσιάσω ποπ ή ροκ, μου φαίνεται τελείως λάθος. Είναι σαν να έρθουν οι ξένοι στην Ελλάδα, να μας «πουλήσουν» τσάμικο ή ηπειρώτικα ή ρεμπέτικα , δεν γίνεται, είναι αστείο...


Αν μπορούσες να περιγράψεις τα συναισθήματα σου όταν είσαι πάνω στη σκηνή ποιά θα ήταν αυτά;

Αισθάνομαι αγάπη, «φλόγα»... που σου δημιουργεί έντονα την επιθυμία για να αντισταθείς σε οτιδήποτε προσπαθεί να σε καταπιέσει και να σου δημιουργήσει «φυλακές» στην ψυχή και τον νου...

Πως θα είναι η επόμενη δισκογραφική σου δουλειά;
Θα ήθελα να κάτι και κάτι πιο ακραίο, γιατί έχω πολλές μουσικές ανησυχίες. Ωστόσο το αποτέλεσμα θα μιλήσει από μόνο του, δεν θέλω να πω περισσότερα. Στην Ελλάδα παλιά θεωρούσαν κάποια πράγματα αυτό που λέμε «κλισέ», ο καλλιτέχνης που έπαιζε παραδοσιακό δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο μουσικά, και επίσης το θεωρούσαν υποδεέστερο, όμως τώρα ευτυχώς έχουν αλλάξει τα πράγματα!

Που βγαίνεις στην Αθήνα;
Η κατάσταση στο κέντρο της δεν είναι καλή, και η πολιτεία οφείλει να το προσέξει, να το διαφυλάξει και να το συμμαζέψει γιατί είναι η βιτρίνα μας, είναι το πρώτο πράγμα που συναντά κάποιος όταν έρθει στην Αθήνα! Ωστόσο αγαπημένο μου σημείο να βγαίνω είναι το γκάζι, και μου αρέσει πολύ που τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει η μόδα της «μπουάτ» και μπορείς να περάσεις καλά και τα μεσημέρια, με ζωντανή μουσική και καλό φαγητό!


πηγή