Τάχα

Με τον οίστρο της γάτας, περιπλανήθηκα κι απόψε, δε βρήκα όμως, άκρη.
Μόνο όνειρα που ήταν εφιάλτες.
Τάχα, η μάννα αρρώστησε! Βρήκα αίμα στα κόπρανά της! Τάχα, η μάννα θα πέθαινε...
Πού είσαι μάννα; Ακόμα, ζεις;
Τάχα, τα πόδια έτρεχαν, σε χιονισμένους δρόμους... "Σε λίγο θα παγώσουν", έλεγα, έτσι ξυπόλητη που ήμουν, λες κι έτρεχα σε καυτή άμμο.
Τάχα, κι ύστερα ξύπνησα, με την κραυγή του οίστρου.
Κι ήταν κοντά μου αυτή η κραυγή, μα κι άλλες παραπέρα...
Είν' το φεγγάρι πούκανε, τις γάτες να ουρλιάζουν ή είν' η σκέψη η δική μ' ,άρρωστα κολλημένη;

Να 'τα μας, πρωί πρωί! Ο οίστρος πάει να φέρει ποίηση, μα δε θα την σύρω... κι αυτή!

Σέρνω και σέρνομαι. Ρήμα. Πολλές οι έννοιες του. Δε μ' αρέσει αυτή η λέξη. Το εσωτερικό γδάρσιμο που προκαλεί το σύρσιμο, δηλαδή.
Παρασύρθηκα. Δεν είν' ώρα για λέξεις, ούτε ακόμα κι αν αυτές πετούν με δικά τους φτερά.
Είν' η ώρα για ενημέρωση, ειδήσεις και λύσεις κι αποφάσεις.
Είν' ώρα για τα παράθυρα ανοιχτά στον κόσμο.

Του Αγίου Αθανασίου, πρωί 10:21 /1/13