Γεμάτο ή άσφαιρο;

Αυτό, ακριβώς! (το βιντεάκι)
Είδα κι έπαθα απόψε να το βρω.
Αν ήμουνα στο Φεις (που άνοιξε έναν περίεργο διάλογο με τον καθέναν μας, τελευταία - οπότε, μια χαρά μένεις και μόνο μ' αυτό "Φίλο" και τού τα λες και δεν αντιδράει - ότι καλύτερο!)
θα με ρώταγε:
"Τί σκέφτεσαι, Κατερίνα;"
Κι εγώ θα του απαντούσα στα ίσια, αν ήμασταν μόνο οι δυο μας:
"Σκέφτομαι... πότε θα βρω ένα άδειο τετράδιο (μα και μια κρυφή γωνιά και μια καλή "κρυψώνα" γι' αυτό, εννοείται) να το χτυπήσω από κάτω, σαν το χταπόδι, να αφρίσει! Μα την αλήθεια!"

Δε θα μου απαντούσε, φυσικά, μα μετά θα με ρώταγε:
"Πώς αισθάνεσαι, Κατερίνα;" (Έτσι, όπως ρωτάνε οι κλασσικοί δημοσιογράφοι, μετά από ένα καλό γεγονός ή και κακό. Τι σημασία έχει; "Γεγονός" μόνο, να είναι....)

Τότε, θα το ρώταγα:
"Πότε; Πριν την "σφαίρα" ή μετά το χτύπημα;"

Όπως και να 'χει: "Έτοιμη για ψήσιμο. Εκεί που θα ευχαριστηθεί πλήρως, ο ψαράς και η παρέα του!".
(Τι μπορεί να κάνει πια, ένα χιλιοχτυπημένο χταπόδι; Να κολυμπήσει στα βαθιά;)

Ας αφήσω όμως το Φεις.
Κάτι με τάραξε απόψε πάλι, κι απ' ότι φαίνεται, πονάει πολύ.
Σκεφτόμουνα ότι η ζωή είναι πολύ άδικη μεν, μα και οι άνθρωποι που αγαπάς και ίσως θυσιάζεσαι γι' αυτούς, δε, γίνονται κάποιες στιγμές, οι πιο μεγάλοι εχθροί σου, κι αυτό, όχι, ντε και καλά από πρόθεση (η σφαίρα όμως ήδη έχει φύγει....). αλλά, απλά, (τόσο!) από επιπολαιότητα και με την απόλυτη σιγουριά, ότι "ο καλός ο μύλος, όλα τ' αλέθει"!
Αμ, δεν είναι έτσι, όμως!
Στο πολύ το ποδοπάτημα, ακόμα και τα γαιδούρια, κλωτσάνε!
Κατέληξα πια, πως δεν είναι θέμα μόρφωσης, ανατροφής, ούτε οικογένειας ή μη, ούτε μεγάλης στεναχώριας που όλα τα δικαιολογεί (ας πούμε), μα θέμα χαραχτήρα και ίσως και ... αδούλευτης ψυχής, για να μην πω: "κακής".

Εκεί στα βόλια που έρχονται από κει που δεν το περιμένεις λοιπόν, και συνήθως καταφθάνουν και επεμβαίνουν στη ζωή σου απ' το τηλέφωνο, λες: "Μα είναι δυνατόν;"

Εκεί δοκιμάζομαι πάντα, στο πόσο κακιά μπορώ να γίνω, η ίδια.
...Κι είδα... ότι μπορώ καλά, μόνο με τους ξένους, τους πιο μακρινούς, δηλαδή, με μη συγγενείς εξ αίματος...

Είναι κάτι σαν τον κήπο μου. Όποιο κλωνάρι του δέντρου μου ενοχλεί τον κήπο του γείτονα (ή δικό του, τον δικό μου), πρέπει να κόβεται με μαχαίρι, όσο και να πονάει, η όποια πλευρά.
Μα, όταν στον δικό μου κήπο, ένα το δέντρο, μία η ρίζα, απλώνει, απλώνει, 3 και 4 γεννεές και κάποια κλωνάρια αντιδρούν εγωιστικά στον ήλιο και στο μεγάλωμα, χωρίς να σέβονται ρίζες που σάπισαν πια, γέρικα κλωνάρια που τσάκισαν πια, αυτός ο εγωισμός και το τέντωμα στον ήλιο, χωρίς σκέψη για πίσω, απορώ: "Πού θα τους βγάλει;"
Δεν ξέρουν πως θα βρεθούν καταπράσινα και ανθισμένα μεν, αλλά ξεκάρφωτα και με ημερομηνία λήξεως, ένας όμορφος σωρός στη γη;
"Χτύπα κι άλλο", λοιπόν, ζωή! Είμαι περίεργη πια. Απλά, κοιτάζω, ακούω και βλέπω.
Δεν έχω χώμα, δεν έχω νερό, δεν έχω λίπασμα, ξέμεινα, τα έδωσα όλα απλόχερα με αγάπη, εκτός αν μού δώσεις κι άλλα, έξτρα, Εσύ και συντηρήσω ότι μπορώ πια, απ' το δικό μου δέντρο, είτε αφορά παράριζα, είτε κορμό, είτε όλο το δέντρο.
Εγώ, έτσι κι αλλιώς, γεννήθηκα ταγμένη να προσέχω την ευαίσθητη ρίζα.
Από κει αρχίζει η πληγή. Εκεί πονάει, εκεί διψάει.
Όλα τα παραπάνω κλαριά, ρουφάνε μόνα τους.
Τα παρακολουθώ, τα προσέχω, τα περιποιούμαι, τα θαυμάζω, μα από κει και πέρα, δική τους η "λαιμαργία" για ζωή, η ευθύνη, μα και το αποτέλεσμα.
Δε μπορώ πια, να προειδοποιώ.
Δεν έχω άλλα υποστηλώματα. Τελείωσαν κι αυτά.
Εκτός... αν μού δώσεις, ζωή!

Αυτά θα έγραφα.... εν ολίγοις και θα την παρακαλούσα να μού δώσει, για να δίνω...

...Κι επειδή, εδώ δεν είναι τετράδιο και ξεχάστηκα, κι επειδή σαν γαιδούρι, κουβαλάω πάνω μου κι αυτό το χιλιοτοτεχτυπημένο βιντεάκι, ας το ξεφορτώσω, ν' ανασάνουν λίγο τα ρουθούνια μου!
Δεν πάει άλλο "φόρτωμα"!Ώρα για ύπνο!