"Ζημιές"

Ερχόμουνα να γράψω για την Ελπίδα (την γάτα μου) και έπαθα διπλή ζημιά!
Ξύπνησε πάλι και ουρλιάζει. Ενοχλεί και την γειτονιά! Πάμε για 4η μέρα σήμερα!
Δεν αντέχεται.
Δε ξέρω τι θα γίνει!
Πρέπει να σβήσω φώτα, άκρα ησυχία, μπας και ξεχαστεί και κοιμηθεί.
Δε μπορούσα να φανταστώ πως θα την αγαπήσω τόσο και θα κλαίω για το οιστρικό δράμα της!
Χθες πήγαμε στον γιατρό.
Δεν έχουμε αποφασίσει τίποτα ακόμα.
Η Ελπίδα ήρθε πολύ απρογραμμάτιστα στη ζωή μας και απλά, δεν μπορώ να εγγυηθώ για το μέλλον της, κοντά μου.
Αν την αφήσω έξω, θα την βρω κομματιασμένη. Το είπε και ο γιατρός. Κακό προηγούμενο γειτονιάς. Μέσα, είναι φυλακή και για κείνη και για μας.
Ο Θεός βοηθός!
Ελπίζω ότι από κάπου θα έρθει η σωστή λύση! Από πού, δεν ξέρω!
Μόνο ελπίζω!
Μετά από όσα διάβασα, είχα καταλήξει πως πρέπει να της κάνουμε στείρωση, μα αφού περάσει ο πρώτος οίστρος.
Αφού φάμε τη βδομάδα των παθών, δηλαδή!
Μετά...
Εύκολο τό 'χεις, να συντηρείς ένα ζώο, την σήμερον ημέρα; Να μη φτάνουν να πας στον γιατρό για τη δική σου υγεία και να πρέπει να τρέξεις για εκείνο;
Να πεινάνε και να είναι χωρίς ζέστα και φως, παιδάκια στη γειτονιά σου, κι εσύ, ενώ κι εσύ δύσκολα περνάς, να λες: "Όλα για το γατάκι μου;"
Το παλεύω.
Ψάχνομαι...
Βαριά η φωνή του γιατρού:
"Αφού το πήρες σπίτι σου, έχεις την ευθύνη του!"
Τις ξέρω τις ευθύνες μου ώς άνθρωπος, γενικά, μα... κι αν το άφηνα δηλαδή εκεί, κάτω, όπως ήταν στον κήπο με τις μονωτικές ταινίες που είχε στα πόδια, θα ζούσε τώρα;

Κι αν δεν το έτρεχα πάλι στον γιατρό, όταν του ξέσκισε ένας γάτος το στόμα του και το ποδαράκι του, ενώ φρόντιζα να το μεγαλώσω, θα ζούσε τώρα;

Τώρα ζει! Αυτό μετράει! Όπως τώρα ζω κι εγώ! Θα φροντίσω το καλύτερο γι' αυτό, για αύριο που μπορεί εγώ να μη ζω, μα με συνθήκες που είναι για ζωάκια, όμως!

Ελεύθερο, όχι κλεισμένο σε μπαλκόνια και δωμάτια, για να γεμίζει τις δικές μας ακάλυπτες ανάγκες τρυφερότητας και στοργής, κι όχι σαν μούμια, σαν κούκλα, σαν τον αγαπημένο μας και αλησμόνητο Έντουαρτ!

Ελπίδα μου, κοιμάμαι εγώ. Κοιμήσου κι εσύ! Θα περάσει, κοπέλα μου! Μεγαλώνεις! Έχεις το δικαίωμα να γίνεις μάνα! Μόλις βγει ο χειμώνας! Σε άλλο σπίτι, σε άλλο κήπο! Θα τον βρούμε, μαζί, καλή μου! Κάνε υπομονή!

Με το φως του υπολιστή γράφω, κρατώντας ανάσες.
Έχει καταλάβει, σίγουρα, μα ας εκμεταλλευτώ την ησυχία της για λίγο ύπνο κι εγώ, γιατί τον χρειάζομαι.

Οι μαμές... πρέπει να είναι στα όπλα, και για όλους! Μεσ' τη σιγαλιά της νύχτας, προέχει και η ησυχία.
Ευθύνη μου τα ουρλιαχτά της Ελπίδας, πέρα από τη στεναχώρια που δε μπορώ να βοηθήσω την κατάσταση.