Είναι νωρίς... Ελπίδα!

Βρε, τι έχω πάθει, σήμερα!

Ξαφνικά και όλη μέρα, έκλαιγε!

«Βρε, καλή μου, βρε χρυσή μου, μήπως πονάς, μήπως πεινάς;» τίποτα αυτή!

Έκλαιγε…

Τον πόνο της τον κατάλαβα όταν βγήκα στο μπαλκόνι.

Ο κόκκινος γάτος την φώναζε!

«Βρε, σκατό, ακόμα δε βγήκες απ’ το αυγό (έξι μηνών) και μού θέλεις έρωτες; Αυτός είναι ο γάτος που σου κρέμασε το στόμα και κάναμε ράμματα, όταν ήσουνα μωρό και τώρα σε ξεμυάλισε; Βρε, χαζο – Ελπίδα, μάθε πρώτα να φροντίζεις τον εαυτό σου και μετά, μού φέρνεις και μωρά! Έλεος!»

Νωρίτερα κοιμήθηκε, είπα κι εγώ, ξεχάστηκε! Μόλις κάθισα εγώ στον υπολογιστή, εκείνη ξύπνησε, κι άιντε πάλι τα παρατεταμένα νιάου και νιαρ!

Αλίμονό μου, απόψε!

Άιντε να την μαζέψω!

Διάλλειμα, όσο να την ηρεμήσω με τα παιχνίδια της, μπας και ξεχαστεί και μ’ αφήσει να τα πούμε!

 

Ελπίδα