Υπογραφή

Ξημέρωσε το Σάββατο 19 Γενάρη.
Δε θέλω να γράψω τίποτα. Το βιντεάκι μου τα λέει όλα.
Κρατάω στίγμα στιγμών μόνο τον πατέρα της... που φλέρταρε μπροστά της, κι εκείνη έκλαιγε απ' το μπαλκόνι της κουζίνας, ζητώντας του... "τι;", δεν ξέρω.
Έτυχε να δω την σκηνή απ' το παράθυρο του δωματίου και έμεινα.
"Ζώα, είναι!" σκέφτηκα, μα σκεφτόμενη την "σκηνή" που θα την κατασπράραζε ως θηλυκό και στη σκέψη ότι και τα μωράκια της μπορεί να ήταν άρρωστα, είπα πιο εύκολα το "Ναι" στην στείρωση, μέσα μου.
Γιατί... με το "μέσα" είναι το πρόβλημα.
Με την συνείδηση. Τι άλλο;
Στους 5 γάτους που ξέρω της γειτονιάς, είναι όλοι πεντάκιλοι. Ο ένας την καταδίκασε να μην κλείνει καλά το στόμα της, ποτέ, γάμπα στο ένα πόδι, χωρίς τρίχωμα, ο άλλος είναι ο πατέρας της και οι άλλοι 3, θρεφτάρια και άγριοι κι αυτοί.

Οπότε, Ελπίδα μου, βάση μοίρας, αφού ήρθες στο δρόμο μου, κι αφού υπέφερες και δεν υπήρχε άλλη λύση, "Σ'χώρα με!"
"ΚΙ ΕΣΥ, ΘΕΕ!"

Υγ. Όταν είδα τα παρακάλια που του έκανε η άλλη γάτα για ώρες, κι εκείνος αγέρωχος, έπαθα πλάκα!
Δεν είχα φιλοσοφήσει ποτέ το θέμα του θηλυκού γατιού, έτσι!
Μεγάλο μάθημα πήρα αυτές τις μέρες, μα την αλήθεια!
Είπα στον άντρα μου:
"Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου, ότι οι γάτες κάνουν έτσι! Νόμιζα πως οι γάτοι τις κυνηγάνε, κι αυτές κλαίνε! Ζώα, θα μου πεις! Φύση!"
"Έτσι κάνουν και πολλές γυναίκες σήμερα, απλά, δεν τις βλέπεις!" μού απάντησε, κι έμεινα λίγο...
Είχε δίκιο. Ξέρω πολλές που νομίζουν πως αυτές έχουν κάτι παραπάνω απ' τις άλλες γυναίκες και βασίζονται μόνο σ' αυτό το "προσόν" τους και προκαλούν.... και "κυνηγούν".
Όχι! Δεν είμαι ανέραστη. Απλά, το sex από μόνο του, χωρίς αγάπη, με στέλνει σε "επάγγελμα", σε ανάγκη που ξευτελίζει και σε αρρώστια. Πουθενά αλλού.
Γνώμη μου. Είμαι της παλιάς σχολής.
Να φέρω τελικά, εκείνο το βιντεάκι, γιατί ανοίγω μεγάλη συζήτηση.