Κι ήθελε ακόμη

Το πρωί έφυγα καθυστερημένη, αφού άκουσα αρκετές φορές αυτό το τραγούδι.
Το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, "Κι ήθελε ακόμη" με την "τρανταχτή" φωνή της Μαρίας Δημητριάδη.

Στίχοι:  

Μανώλης Αναγνωστάκης

Μουσική:  

Θάνος Μικρούτσικος

	1.	Μαρία Δημητριάδη
	2.	Κώστας Θωμαΐδης
	3.	Υπόγεια Ρεύματα

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

πηγή



......

Ο ήλιος όμως, δεν περίμενε εμένα, κι ανηφόριζε...
Εγώ κατηφόριζα... προς ανύψωση... όμως!
Τα πόδια έτρεχαν, στο δεξί μου χέρι όμως, η μηχανή, κρατούσε εικόνες...
Τις περίμενα όλες κουνημένες, μα δεν ήταν καμία!

Όλες, "κάτι", λένε!
"Κάτι" παραπάνω όμως, που με συγκλόνησε, θα το αναπτύξω σε άλλο μου μπλογκ, εκεί που "μιλάνε" τα Θαύματα, τα δικά μου και των άλλων.
Εδώ, δείτε το, σαν μια μικρή "εκδρομή".