Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε. Αυτό διδάσκουμε, αυτό κηρύττουμε, μην κάνοντας καθόλου κήρυγμα, γιατί όποιος λέει πως αγαπάει ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα, λέει μονάχα εκείνο που δε θα μπορούσε να μην πει. Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019

Με πόση ζάχαρη;

***


***
Ho un rapporto strano con le porte.
Non le chiudo mai a chiave.
Piuttosto le accosto.
È un difetto, credo.
Mancanza di coraggio, forse.
Ma mi succede di non chiudere le porte.
Lascio che siano gli eventi a farlo.
Dopotutto chi sono io per stabilire chi deve uscire per sempre dalla mia vita?
In genere chi prende un'altra strada lo fa da solo.
Piano piano. Un passo alla volta.
Una scelta dopo l'altra.
Così, io lascio aperto.
Perché non si sa mai.
Magari un giorno chi era uscito, si presenta davanti a quell'uscio, e trovando aperto, si siede per un caffè.
E se sarà passato abbastanza tempo,
abbastanza orgoglio, e abbastanza dolore, chiederò:
Con quanto zucchero?
Paola Felice

***
Έχω μια παράξενη σχέση με τις πόρτες.
Ποτέ δεν τους κλειδώνω.
Αντίθετα, πλησιάζω τους.
Είναι λάθος, νομίζω.
Έλλειψη θάρρους, ίσως.
Αλλά μου συμβαίνει να μην κλείσω τις πόρτες.
Άφησα τα γεγονότα να το κάνουν.
Μετά από όλα, ποιος είμαι για να καθορίσω ποιος πρέπει να αφήσει τη ζωή μου για πάντα;
Γενικά αυτοί που κάνουν ένα άλλο δρόμο το κάνουν μόνο του.
Αργά. Ένα βήμα κάθε φορά.
Μια επιλογή μετά την άλλη.
Έτσι, αφήνω ανοιχτό.
Γιατί δεν ξέρεις ποτέ.
Ίσως μια μέρα που βγήκε, εμφανίζεται μπροστά σε εκείνη την πόρτα και βρεθεί ανοιχτή, κάθεται για έναν καφέ.
Και αν περάσει αρκετός χρόνος,
αρκετά υπερηφάνεια και αρκετό πόνο, θα ρωτήσω:
Με πόση ζάχαρη;


***
Σχ.

1 σχόλιο:

  1. Καμία διαθέσιμη μετάφραση


    ***
    ΣΧ. Δεν πειράζει! Τρώω λίγο παραπάνω χρόνο, αλλά βρίσκω τρόπο, όταν θέλω, να καταλάβω περίπου το νόημα, στο "τι", περίπου, θέλει να πει ο "ποιητής"!
    Σχ. Πάντα σκέτος, φίλε! Ζάχαρη μόνο αν την ζητήσουν! Τους δίνω και το κουτάλι, να την βάλουν μόνοι τους, γιατί σίγουρα, δεν θα "πετύχω" την "δόση" που έχουν ανάγκη.
    Όσο για τις "πόρτες", αν είναι δικές σου, εύκολα τις σπας και βάζεις καινούργιες...
    Αν είναι άλλων, κι είναι κλειστές, αφήνεις φεύγοντας ένα λουλούδι, σημάδι ότι πέρασες, κι αυτό φτάνει!
    Υγ. Χαίρομαι όταν συναντώ τα όμορφά σου! Να είσαι ΚΑΛΑ, να φιλοσοφείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή