Σκέτο

Τελευταία "κλωτσάω" πολύ στην έκφραση:
"Ψυχολογικά προβλήματα".
Ίσως γιατί την ακούω συχνά να συνοδεύει, σα ταμπελάκι, ανθρώπους που Φεύγουν, είτε νέους, είτε μεγαλύτερους, γιατί δεν άντεξαν να δεχθούν τις δύσκολες συνθήκες της εποχής μας.
Σκεφτόμενη ότι βολεύει πολλούς αυτό το ταμπελάκι, έψαξα να βρω ποια είναι τα ψυχολογικά προβλήματα.
Βρήκα αυτό και άλλα.
Αναρωτιέμαι αν αυτή η έκφραση ανήκει στο παρελθόν, τότε που ο κόσμος ζούσε πιο φυσιολογικά και σε μια πιο προγραμματισμένη και αξιοπρεπή ζωή και απλά, κάποιοι άνθρωποι είχαν τις δικές τους ιδιαίτερες ευαισθησίες κολλήματος σε "κάτι" υπαρκτό ή ανύπαρκτο.

Τώρα, Τι;
Εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας. Όλοι έχασαν το χαμόγελό τους, την ελπίδα τους, αφού πρώτα έχασαν την ζεστασιά τους, το φαγητό τους, το σπίτι τους, την υγεία τους, την αξιοπρέπειά τους.

Για ποια λοιπόν "ψυχολογικά προβλήματα" μιλάνε και για ποια "συμπτώματα";
Έχει προσέξει κανείς, πόσοι άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο και παραμιλάνε;
Έχει προσέξει κανείς, πώς τρέχουν;
Πώς περπατούν σκεφτικοί;
Χαμένα βλέμματα, είδε κανείς;
Μέτρησε κανείς, πόσους ανθρώπους συνάντησε στη μέρα του, να χαμογελάνε πραγματικά;

Σκέφτομαι ότι:
"Καλοί οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι", μα επειδή αυτή η "αρρώστεια" εξελίχθηκε σε καταστροφική ίωση και δε θεραπεύεται με καναπέδες και χαπάκια, οφείλουν οι ίδιοι οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι να πάρουν μια διαφορετκή θέση, για να μην αμαυρώνουν την επιστήμη τους.

Να αλλάξουν τουλάχιστον, την ονομασία της!
Έχουν υποχρέωση να το κάνουν!

Τα ψυχολογικά προβλήματα που ξεκινούν από οικονομικά προβλήματα, θα πρέπει να τα ξεχωρίζουν, εφόσον υπάρχει και η λύση τους, αν λυθούν τα οικονομικά, κι αν όχι, τότε να μιλούν για πραγματικά ψυχολογικά!

Αν μπορούν φυσικά, να το "παραδεχτούν", να το καταλάβουν και να το ξεχωρίσουν και οι ίδιοι.

Ίσως, αν οι ίδιοι, εκτός απ' το να "ακούν" τα προβλήματα των ασθενών τους, είχαν πρόσβαση και σε λύσεις (για π.χ. ανεργία, στέγη, τράπεζες, εφορίες, κ.λ.π.) να έκαναν την καλύτερη θεραπεία!

Επειδή αυτό όμως είναι πολυτέλεια, επειδή η επιστήμη τους δεν έδωσε ακόμα νέο ταμπελάκι στην "ασθένεια" που μαστίζει την χώρα μας και όχι μόνο, να μην επαναπαύονται οι υπεύθυνοι αόρατοι εγκληματίες, ότι δεν είναι υπεύθυνοι, κι ότι δεν θα πληρώσουν κάποτε γι' αυτό!

Φεύγουν άνθρωποι και κυρίως νέοι, άλλοι για μετανάστες, κι άλλοι για πάντα!
Γιατί;
Κάποτε οι άνθρωποι, νέοι και γέροι, πολεμούσαν για μια Λεύτερη ζωή!
Είχαν την δύναμη, κι αν δεν την είχαν, την έβρισκαν!
Τώρα, ποιοί και πώς κοίμησαν αυτή τη δύναμη;
Γιατί, δε μπορεί, να βρίσκεις τη δύναμη για να πεθάνεις και όχι για να ζήσεις!
Εκεί είναι το "τρελλό" και συμβαίνει συχνά....
Πόσο "τρελλό" όμως και πόσο εσκεμένο;
Κι εμείς, τι κάνουμε;
Πόσο "τρελλαθήκαμε" και το δεχόμαστε, έστω και σαν έκφραση!
Πολλοί το λένε κιόλας:
"Έχω τα ψυχολογικά μου..."
Και χωρίς να είμαι γιατρός, αφού ακούσω το πρόβλημα και καταλάβω την πηγή του:
"Κάνε υπομονή! Θα περάσει!" λέω, "Κι από δω και πέρα, να λες, δεν έχω τα οικονομικά μου...για να μη σ' ακούσει κι αρρωστήσει και η ψυχή σου!"
Ε, μα! Η τρύπια τσέπη, η ανεργία και τα χαράτσια, δεν έχουν καμιά σχέση με αρρώστεια!
Άλλο, αν έρχεται μετά, καλπάζοντας... επειδή δεν διεκδικούμε και λύσεις.
Μετά... θα μείνουν έξω, μόνο οι γιατροί!
Και δεν έχουμε και τόσους ψυχολόγους και ψυχιάτρους!

Ξέσπασμα, ήταν. Δε ξέρω σε ποιους απευθύνομαι. Δεν είναι θυμός. Δεν είναι ψυχολογικό. Υπαρκτό πρόβλημα είναι και απλή διαπίστωση, βγαλμένη απ' τις εικόνες που εκλαμβάνω από γύρω μου κάθε μέρα και από την ίδια τη ζωή μου.
Γελάω όταν νοιώθω να γελάσω και κλαίω όταν νοιώθω να κλάψω.
Τελευταία δεν βρίσκω τίποτα εύκολο και στα δυο.
Ξέρω, ότι δεν είναι φυσιολογικό. Ο άνθρωπος πρέπει να προσαρμόζεται. Πόσο, όμως και σε τι;
Δε ξέρω πως το λένε το πρόβλημά μου.
Το λένε ίσως: "Χρειάζομαι τη δική μου στιγμή, για το καθένα ξεχωριστά". Τόσο για το γέλιο, όσο και για το δάκρυ.
Μπορεί να υπάρχει και σε χαπάκι η θεραπεία του, μα δεν την θέλω.
Αρνούμαι οποιαδήποτε θεραπεία, εφόσον με κατατάσσει με το "έτσι θέλω", στους ασθενείς.
Η "αρρώστεια" μου θα επιμένει στην θεωρία της: "Άλλο ασθενής, κι άλλο αδικημένος από την πολιτεία μου."
Κι είναι ένας ολόκληρος Λαός αδικημένος, γύρω μου!
Μέσα του ζω, αναπνέω ακόμα, κι όσο αναπνέω θα ελπίζω πως "κάτι" θ' αλλάξει.
Δε μπορεί!
Ως τότε, θα παρατηρώ τους άλλους συνανθρώπους μου. Πως κλαίνε, πως γελάνε, πότε κλαίνε, πότε γελάνε, αν προσποιούνται, αν αντιδρούν φυσιολογικά και μόλις βγάλω συμπέρασμα στο πού κάνω λάθος για μένα, θα πάω αμέσως σε ειδικό.
Ποιος τυφλός δε θέλει το φως του;
Ως τότε, ειδικός του εαυτού μου, θα είμαι εγώ.

Αυτά.
Ναι. Θυμός ήταν, τελικά.
Και θλίψη για τον πόνο άλλων, ειδικά σήμερα....
Μόνο που η θλίψη εμένα, θα μου περάσει σύντομα. Έτσι συμβαίνει πάντα με τον πόνο των άλλων, μα στους άλλους... θα μείνει για μια ζωή!
Μια ζωή ήταν, που σε μια κακιά στιγμή, Έφυγε! Κι ήταν παιδί, γεμάτο όνειρα!

Υγ. Αδικία! Υπάρχουν ένοχοι για πολλούς που Φύγαν τελευταία και πρέπει να "τιμωρηθούν"!
Ακόμα και για την χαμένη καλύτερη ψυχολογία μας, έχουν ευθύνη!
"Διαφυγόντες Καλές στιγμές ζωής", λέγονται.
Κάτι σαν τα "Διαφυγόντα κέρδη".
Καλοί δικηγόροι δεν ξέρω, αν υπάρχουν, ώστε να διεκδικήσουν τις ζωές μας!

Υγ2. Με τρομάζει η "φωτιά" στο σπίτι του "γείτονα" και ξέρω πως η λύση δεν είναι στο να καταβρέξω το δικό μου.

Υγ. 3. Επειδή, όσο είναι στο πρόχειρο, θα γεμίσει από υστερόγραφα, ας βγει στον αέρα, να βγω κι εγώ... μέχρι το μπαλκόνι.