ΤΑ ΥΨΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ!!!
ή πώς γίναμε παρανάλωμα του ευδαιμονισμού μας!!!
Δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου αυτή η φωτογραφία με τα υψωμένα
χέρια που αποτυπώνουν την απόγνωση, τη δυστυχία, την αγωνία, αλλά και
την ταπείνωση κάποιων συνανθρώπων μας...
Ουρές τεράστιες έδειχναν τα
τηλεοπτικά μέσα, φωνές, ταλαιπωρία, τσακωμοί, τραυματισμοί,
εκνευρισμός, αλλά κι ένα αίσθημα πως ταπεινώνεσαι από την γενική
κοινωνική κακομεταχείριση.
Κανείς από αυτούς δεν ασχολήθηκε με την αγοραία έκθεση και δοκιμασία του.
Ο αριθμός των μη προνομιούχων Ελλήνων πολιτών έχει αυξηθεί δραματικά, με συνέπεια την ένταση του κοινωνικού μίσους.
Δέχεσαι ή τουλάχιστον τη δεχόσουν μέχρι τώρα, την ύπαρξη κάποιων
ευνοημένων της ζωής, δεν δέχεσαι όμως πλέον την καταδίκη σου ν' ανήκεις
σε μια ταπεινωμένη πλειοψηφία.
Και φυσικά αυτή την ψυχολογία την επιδεινώνουν κάποιες τέτοιες εικόνες, δημιουργημένες από την πρακτική ανάγκη.
Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή ως κοινωνία πέσαμε στην παγίδα του
ευδαιμονισμού και ανταποκριθήκαμε σαν "τρελοί" στις προκλήσεις της
καπιταλιστικής κοινωνίας ικανοποιώντας αλλά και κολακεύοντας τη
ματαιοδοξία μας.
Και να πού καταντήσαμε: Γίναμε παρανάλωμα του ευδαιμονισμού μας!!!
Συναισθάνομαι όλες τις παραμέτρους του προβλήματος κι ας μην προτρέξει
κανείς να μου μιλήσει για τα λάθη των πολιτικών... Ξέρω, ξέρω.
Είναι αφέλεια να ζητάς την ώρα των απολογισμών και των λογαριασμών εκείνο που εσύ θεωρείς δικαιοσύνη.
Αναρωτιέμαι μονάχα αν οι νεότεροι θα διδαχτούν από τα παθήματα ημών των παλαιοτέρων και θα γίνουν σοφότεροι!!!
Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ανάμεσα σε υλικά και ηθικά μεγέθη.
Οι νέες γενιές, ανύποπτες για ό,τι προηγήθηκε, σηκώνονται και ζητάνε λογαριασμό - για τίποτα χαμένα ή για τα κεκτημένα;;;
Οι νέοι σήμερα παραπατάνε και αδυνατώ να καταλάβω αν ενστερνίστηκαν τη
φιλοσοφία του πατέρα, ή την πείρα του ή τα διδάγματα που φιλότιμα
επιχείρησε να τους ενσταλάξει εξ απαλών ονύχων.
Τώρα εκτιμούν ό,τι δεν έχουν!!!
Εκείνο, πάντως, που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η εποχή μας προσφέρεται σ' εκείνους που πάντοτε ψάρευαν σε θολά νερά.
Κι ακόμη οι περισσότεροι από μας που ακόμα χρειαζόμαστε ιδανικά
πρότυπα, ευκαιρίες και προσχήματα για ανατάσεις, προτιμάμε να τα
βρίσκουμε στους νεκρούς παρά στους ζωντανούς.
Η παρακαταθήκη των νεκρών είναι ακένωτη.
Οι ζωντανοί, μας διαψεύδουν καθημερινά...
Σήμερα που δεν έχουμε ηγέτες, βλέπουμε ότι ο κόσμος μας πάσχει από συνωστισμό, στις υπεύθυνες θέσεις, μικρανθρώπων.
Τα τιμόνια τα κρατάνε μικροματαιόδοξοι ή μικρόψυχοι.
Φτάνουν στη γέφυρα του πλοιάρχου επαγγελματίες της αυτοπροβολής όταν
δεν είναι εγκάθετοι επιχειρήσεων κάθε λογής. Και ο δυστυχισμένος κόσμος
χειροκροτεί πρόσωπα που μόνον σ' αυτόν δεν ανήκουν.
Είναι δυστύχημα για τη χώρα μας.
ΤΑ ΥΨΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ!!!
ή πώς γίναμε παρανάλωμα του ευδαιμονισμού μας!!!
Δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου αυτή η φωτογραφία με τα υψωμένα χέρια που αποτυπώνουν την απόγνωση, τη δυστυχία, την αγωνία, αλλά και την ταπείνωση κάποιων συνανθρώπων μας...
Ουρές τεράστιες έδειχναν τα τηλεοπτικά μέσα, φωνές, ταλαιπωρία, τσακωμοί, τραυματισμοί, εκνευρισμός, αλλά κι ένα αίσθημα πως ταπεινώνεσαι από την γενική κοινωνική κακομεταχείριση.
Κανείς από αυτούς δεν ασχολήθηκε με την αγοραία έκθεση και δοκιμασία του.
Ο αριθμός των μη προνομιούχων Ελλήνων πολιτών έχει αυξηθεί δραματικά, με συνέπεια την ένταση του κοινωνικού μίσους.
Δέχεσαι ή τουλάχιστον τη δεχόσουν μέχρι τώρα, την ύπαρξη κάποιων ευνοημένων της ζωής, δεν δέχεσαι όμως πλέον την καταδίκη σου ν' ανήκεις σε μια ταπεινωμένη πλειοψηφία.
Και φυσικά αυτή την ψυχολογία την επιδεινώνουν κάποιες τέτοιες εικόνες, δημιουργημένες από την πρακτική ανάγκη.
Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή ως κοινωνία πέσαμε στην παγίδα του ευδαιμονισμού και ανταποκριθήκαμε σαν "τρελοί" στις προκλήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας ικανοποιώντας αλλά και κολακεύοντας τη ματαιοδοξία μας.
Και να πού καταντήσαμε: Γίναμε παρανάλωμα του ευδαιμονισμού μας!!!
Συναισθάνομαι όλες τις παραμέτρους του προβλήματος κι ας μην προτρέξει κανείς να μου μιλήσει για τα λάθη των πολιτικών... Ξέρω, ξέρω.
Είναι αφέλεια να ζητάς την ώρα των απολογισμών και των λογαριασμών εκείνο που εσύ θεωρείς δικαιοσύνη.
Αναρωτιέμαι μονάχα αν οι νεότεροι θα διδαχτούν από τα παθήματα ημών των παλαιοτέρων και θα γίνουν σοφότεροι!!!
Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ανάμεσα σε υλικά και ηθικά μεγέθη.
Οι νέες γενιές, ανύποπτες για ό,τι προηγήθηκε, σηκώνονται και ζητάνε λογαριασμό - για τίποτα χαμένα ή για τα κεκτημένα;;;
Οι νέοι σήμερα παραπατάνε και αδυνατώ να καταλάβω αν ενστερνίστηκαν τη φιλοσοφία του πατέρα, ή την πείρα του ή τα διδάγματα που φιλότιμα επιχείρησε να τους ενσταλάξει εξ απαλών ονύχων.
Τώρα εκτιμούν ό,τι δεν έχουν!!!
Εκείνο, πάντως, που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η εποχή μας προσφέρεται σ' εκείνους που πάντοτε ψάρευαν σε θολά νερά.
Κι ακόμη οι περισσότεροι από μας που ακόμα χρειαζόμαστε ιδανικά πρότυπα, ευκαιρίες και προσχήματα για ανατάσεις, προτιμάμε να τα βρίσκουμε στους νεκρούς παρά στους ζωντανούς.
Η παρακαταθήκη των νεκρών είναι ακένωτη.
Οι ζωντανοί, μας διαψεύδουν καθημερινά...
Σήμερα που δεν έχουμε ηγέτες, βλέπουμε ότι ο κόσμος μας πάσχει από συνωστισμό, στις υπεύθυνες θέσεις, μικρανθρώπων.
Τα τιμόνια τα κρατάνε μικροματαιόδοξοι ή μικρόψυχοι.
Φτάνουν στη γέφυρα του πλοιάρχου επαγγελματίες της αυτοπροβολής όταν δεν είναι εγκάθετοι επιχειρήσεων κάθε λογής. Και ο δυστυχισμένος κόσμος χειροκροτεί πρόσωπα που μόνον σ' αυτόν δεν ανήκουν.
Είναι δυστύχημα για τη χώρα μας.
ή πώς γίναμε παρανάλωμα του ευδαιμονισμού μας!!!
Δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου αυτή η φωτογραφία με τα υψωμένα χέρια που αποτυπώνουν την απόγνωση, τη δυστυχία, την αγωνία, αλλά και την ταπείνωση κάποιων συνανθρώπων μας...
Ουρές τεράστιες έδειχναν τα τηλεοπτικά μέσα, φωνές, ταλαιπωρία, τσακωμοί, τραυματισμοί, εκνευρισμός, αλλά κι ένα αίσθημα πως ταπεινώνεσαι από την γενική κοινωνική κακομεταχείριση.
Κανείς από αυτούς δεν ασχολήθηκε με την αγοραία έκθεση και δοκιμασία του.
Ο αριθμός των μη προνομιούχων Ελλήνων πολιτών έχει αυξηθεί δραματικά, με συνέπεια την ένταση του κοινωνικού μίσους.
Δέχεσαι ή τουλάχιστον τη δεχόσουν μέχρι τώρα, την ύπαρξη κάποιων ευνοημένων της ζωής, δεν δέχεσαι όμως πλέον την καταδίκη σου ν' ανήκεις σε μια ταπεινωμένη πλειοψηφία.
Και φυσικά αυτή την ψυχολογία την επιδεινώνουν κάποιες τέτοιες εικόνες, δημιουργημένες από την πρακτική ανάγκη.
Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή ως κοινωνία πέσαμε στην παγίδα του ευδαιμονισμού και ανταποκριθήκαμε σαν "τρελοί" στις προκλήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας ικανοποιώντας αλλά και κολακεύοντας τη ματαιοδοξία μας.
Και να πού καταντήσαμε: Γίναμε παρανάλωμα του ευδαιμονισμού μας!!!
Συναισθάνομαι όλες τις παραμέτρους του προβλήματος κι ας μην προτρέξει κανείς να μου μιλήσει για τα λάθη των πολιτικών... Ξέρω, ξέρω.
Είναι αφέλεια να ζητάς την ώρα των απολογισμών και των λογαριασμών εκείνο που εσύ θεωρείς δικαιοσύνη.
Αναρωτιέμαι μονάχα αν οι νεότεροι θα διδαχτούν από τα παθήματα ημών των παλαιοτέρων και θα γίνουν σοφότεροι!!!
Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ανάμεσα σε υλικά και ηθικά μεγέθη.
Οι νέες γενιές, ανύποπτες για ό,τι προηγήθηκε, σηκώνονται και ζητάνε λογαριασμό - για τίποτα χαμένα ή για τα κεκτημένα;;;
Οι νέοι σήμερα παραπατάνε και αδυνατώ να καταλάβω αν ενστερνίστηκαν τη φιλοσοφία του πατέρα, ή την πείρα του ή τα διδάγματα που φιλότιμα επιχείρησε να τους ενσταλάξει εξ απαλών ονύχων.
Τώρα εκτιμούν ό,τι δεν έχουν!!!
Εκείνο, πάντως, που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η εποχή μας προσφέρεται σ' εκείνους που πάντοτε ψάρευαν σε θολά νερά.
Κι ακόμη οι περισσότεροι από μας που ακόμα χρειαζόμαστε ιδανικά πρότυπα, ευκαιρίες και προσχήματα για ανατάσεις, προτιμάμε να τα βρίσκουμε στους νεκρούς παρά στους ζωντανούς.
Η παρακαταθήκη των νεκρών είναι ακένωτη.
Οι ζωντανοί, μας διαψεύδουν καθημερινά...
Σήμερα που δεν έχουμε ηγέτες, βλέπουμε ότι ο κόσμος μας πάσχει από συνωστισμό, στις υπεύθυνες θέσεις, μικρανθρώπων.
Τα τιμόνια τα κρατάνε μικροματαιόδοξοι ή μικρόψυχοι.
Φτάνουν στη γέφυρα του πλοιάρχου επαγγελματίες της αυτοπροβολής όταν δεν είναι εγκάθετοι επιχειρήσεων κάθε λογής. Και ο δυστυχισμένος κόσμος χειροκροτεί πρόσωπα που μόνον σ' αυτόν δεν ανήκουν.
Είναι δυστύχημα για τη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου