ΤΟ ΔΙΧΤΥ και η ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Tο δίχτυ 1983

Στίχοι:  

Νίκος Γκάτσος

Μουσική:  

Σταύρος Ξαρχάκος

	1.	Τάκης Μπίνης
	2.	Χαρούλα Αλεξίου & Τάκης Μπίνης
	3.	Ελένη Βιτάλη
	4.	Σωτηρία Λεονάρδου
	5.	Δήμητρα Γαλάνη
	6.	Βασίλης Λέκκας

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Πώς ν' αρχίσω και πώς να πω εν συντομία αυτά που θέλω;
Έλα μου, ντε!
Θα κάνω μια προσπάθεια και ότι βγει.

Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του προβλήματα, κανενός δεν μοιάζουν, όσο κι αν φαίνονται ίδια, όσο κι αν φαίνονται πιο μεγάλα των άλλων, πάντα τα δικά μας θα φαντάζουν μεγαλύτερα, γιατί αυτά μάς πονάνε, μας εγκλωβίζουν και δεν μπορούμε να νοιώσουμε ή να βοηθήσουμε στην λύση των προβλημάτων των άλλων.

Ήρθε η εποχή όμως, δυστυχώς, που κοινά προβλήματα μάς ενώνουν και πρέπει να δώσουμε προταιρεότητα σ' αυτά, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να λύσουμε και τα προσωπικά μας. Δε γίνεται αλλιώς, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, για κανέναν μας, είτε το μπορεί, είτε όχι, πρέπει να "κολυμπήσει" στα βαθιά.

... Κοιμήθηκα "κάπως" και αργά. Το "αργά" έχει να κάνει με τα βάρβαρα ωράρια της δουλειάς μας, κι όχι με τα κέφια μας, εδώ και 30 χρόνια, σχεδόν.
Έτσι, "περπατώ" κι εγώ, ιντερνετικά, περισσότερο τις νύχτες. Τότε που όλος ο κόσμος, ο φυσιολογικός, κοιμάται. Σ' εμένα και στην οικογένειά μου, λόγω δουλειάς μας (το ξαναείπα), προέκυψε το "αφύσικο". Αυτό δε διορθώνεται βέβαια, με χαπάκια, παρά μόνο με ένα λαχείο... το οποίο, φυσικά και δε θα έρθει.

... Έτσι, προέκυψε να παρεξηγηθώ πολύ, γενικώς και ειδικώς. Δε χρωστάει όμως κανείς δημόσιες εξηγήσεις στους άλλους, για τα προσωπικά του προβλήματα, κι αυτό το κατάλαβα πολύ αργά στη ζωή μου. Κάποτε, μαθαίνει ο άνθρωπος.

Να έρθω τώρα στο "κάπως".
Έτυχε ν' ανοίξω την τιβι και να είναι το κανάλι στην απευθείας σύνδεση με την Βουλή. Άκουγα συνέχεια την λέξη "επιστράτευση" και "επιστράτευση". Έπαθα....
Δε μπορούσα να ξεχωρίσω σωστά λεγόμενα, καθότι, μακράν της πολιτικής, έβλεπα ταμπελάκια με ονόματα κομμάτων των βουλευτών, κι αυτό με επιρέαζε. Χάθηκα. Σκιάχτηκα και φοβήθηκα μαζί.
Συνάμα έκανα και την ινετρνετική μου γύρα. Διάβαζα, μάθαινα, έβλεπα απόψεις "φίλων" που πνευματικοί κυρίως λόγοι μας ένωσαν, πρώτα, και μετά οι φιλικοί. Μπερδεύτηκα. Πολύ.
Ο λόγος; Τα ταμπελάκια και τα συμφέροντα που έβλεπα κι εκεί.
Στρατόπεδα είδα, όχι πως δεν τα είχα δει κι άλλες φορές, μα χθες,πόνεσα -ίσως, πιο πολύ, γιατί εύκολα κρίνονται απ' όλους μας, τα παιδιά των άλλων.
...Και συνάμα, παγιδεύονται κι εκείνα, γιατί, χωρίς να το καταλάβουμε εγκαίρως,  ήμασταν εδώ και χρόνια, πολύ παγιδευμένοι κι εμείς.

Το δίχτυ που θέλησα ν' ακούσω, εκεί έχει την βάση του.
Σ' αυτό το τραγούδι πάντα έδινα την έννοια στο αόρατο δίχτυ που απλώνει στον άνθρωπο η ίδια η ζωή, με το τυχαίο ή το πεπρωμένο.
Μού πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω ότι έχει να κάνει και με το αόρατο δίχτυ που απλώνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, εις βάρος άλλων ανθρώπων.

Αυτό το λέν' του κάτω κόσμου πονηριά;
Αυτό το λέν' κακό των ανθρώπων που το αφήσαμε πολύ να απλωθεί και να μάς μπλέξει.
Ίσως να το ονομάσαμε και "τέχνη".
Εκεί μπερδευτήκαμε. Εγώ, τουλάχιστον.

Πάμε παρακάτω, αφού το σταματήσω έτσι:
"Όποιος εμποδίζει το ΚΑΛΟ του άλλου, εμποδίζει και το δικό του".
Αυτό αν αλλάξουμε, ίσως καταφέρουμε να αλλάξουμε πολλά προς το καλύτερο.

Υγ. Μού προέκυψε, ίσως, γιατί έχω τον ελεύθερο χρόνο και το μυαλό μου σκέφτεται πολύ και πολλά και μάλλον λειτουργεί θεραπευτικά, τις ώρες του ύπνου.

...Έτσι, ξύπνησα από την ίδια την φωνή μου που τράνταξε τους τοίχους του δωματίου και τρόμαξα!

"Συγγνώμη" ούρλιαξα, και μετά ξύπνησα κοιτώντας αν οι τοίχοι έτρεμαν!

Ξαναέκλεισα τα μάτια, μετά, προσπαθώντας να θυμηθώ λεπτομέρειες του ονείρου.

Ναι, ξέρω που μπερδεύτηκα και δεν ζήτησα σωστή: "Συγγνώμη!"

Δεν χρειάζεται να θυμηθώ το όνειρο.

Ο καθένας μας ξέρει που χρωστάει τις "Συγγνώμες" του για τα λάθη του, αν πραγματικά γι' αυτά, έχει μετανοιώσει.

Υπάρχουν τα εσκεμμένα λάθη, αλλά και τα εκ προθέσεως.

Τέτοιες προθέσεις δεν είχα ποτέ.

Δίχτυα κακίας, ποτέ δεν άπλωσα, ούτε πρόκειται ν' απλώσω.

Κι αν η μπουγάδα μου δεν βγήκε καθαρή, ελπίζω το δίχτυ της ζωής, κι όχι των ανθρώπων, να με βοηθήσει να επανορθώσω, τουλάχιστον, όχι με πρόθεση το ΚΑΛΟ μου, μα για το ΚΑΛΟ των άλλων!

Πάντα, αυτή θα είμαι!

Αυτά!