Στρατής Παρέλης - Ποίηση και Βόλος

***

Στρατής Παρέλης

1 ώρα · 

Βαραίνω αξίζοντας την ηλικία μου και τον νου που διέθεσα
Όλος αμφίρροπος και πως να με ερμηνεύσεις;
Αντιφατικό δρεπάνι που θερίζει σε πολλές κατευθύνσεις
Κατατροπώνω και κατατροπώνομαι
Τα βραδιά ροχαλίζω κουρασμένος βαριά
Είμαι καθ όλα ανθρώπινος
Απ οποία μεριά κι αν με δεις
έχω εγκλωβιστεί μέσα σε ανυπόφορες ανάγκες
Και υπομένω και επιμένω και βάρος μέγα βαστώ.

*

Η βροχή είναι το συναίσθημα μου είναι το βάρος μου η ατολμία μου
Μπαλαρίνες των νεφών χορεύουν πάνω στα πεζοδρόμια της πόλης
Κι ο Βόλος μαστίζεται από θαμπός και ελαφράδα
Νύχτωσε πιο νωρίς, ο στίχος διαμοιράζεται
στα ορφανά του ουρανού, ο στίχος
είναι ένα καρβέλι ψωμί για να χορτάσουν
της γης οι πεινασμένοι.

*

Όσο αίνιγμα και να ντυθείς
πάντα θα είσαι θνητός. Άγγιξε
το λουλούδι και να ξεχνιέσαι
Ζητώντας τις αθωότητες που δεν επιβάλλονται.
Μαέστρο της ερημιάς!

***
ΣΧ. Α, ρε (φιλικότατον) Παρέλη!
Κάτι πήρε η ματιά μου, ότι ήρθες Βόλο, κι η πρώτη μου σκέψη ήταν να βρω τρόπο να σε γνωρίσω.
Να συζητήσουμε, σίγουρα έχουμε τόσα πολλά να πούμε και να σου ζητήσω, ένα (τουλάχιστον), απ' τα βιβλία σου!
...Αλλά, δεν έκατσε. Δεν ταιριάζαν οι στιγμές μας.
Άργησα πολύ να σε γνωρίσω, ως Άνθρωπο, γιατί από διαφήμιση, δεν έχεις ανάγκη εσύ!
Γράφεις όπως αναπνέεις, κι "αναπνέεις" πολύ ΚΑΛΑ!
Φαντάζομαι το ξέρουν πολλοί, κι εύχομαι να μην σε μελαγχόλησε η πόλη μου, πέρα απ' τα "όμορφα" που της "γράφεις".
Να είσαι γερός, δυνατός, ευτυχισμένος, αισιόδοξος, επιτυχημένος και πάντα εμπνεόμενος, ακόμα και κουρασμένος!
Κάποιοι άλλοι αναζητούν θέα, για να εμπνευστούν.
Κάποιοι την κουβαλούν πάντα μέσα τους!
Εκεί είναι οι διαφορές στην ποίηση και στην ζωή, νομίζω, αν και δεν είμαι ποιήτρια, απλά ζω, όπως εκατομμύρια κόσμος που τυχαίνει να του αρέσει το "ωραίο", το πηγαίο, μα και αληθινό.
"ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ", γενικώς, σου εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ και ποτέ δεν ξέρεις, το βουνό με το βουνό, ποτέ δεν σμίγει!

***
ΜΟΛΙΣ ΠΕΤΥΧΑ "ΦΡΕΣΚΟ"!

***

Στρατής Παρέλης

Μόλις τώρα · 

Επικράτεια του γαλάζιου
Συνεκτική δυναμική των νερών
Με ανακουφίζεις,
συλλήβδην με πετάς ψηλά
Και ύστερα με πιάνεις στην τολμηρή αγκαλιά σου

Αναθέτεις την μιλιά σου στα κύματα
Είσαι ό,τι θα γίνω
Απουσία και παρουσία
Φωνήεν και ιδρωμένο σύμφωνο
Καθαγιασμένη γεμάτη νόημα λέξη

Ο αέρας ορμά στα πνευμόνια μου
Κοιτώ γύρω και πόσο θαυμάζω!
Εντολοδόχος μιας γαλήνης που ανήκει στον Θεό
Εθελούσια παραδίνομαι
Στην χαρά σου χαρά μου..

***
Σχ. Τηλεπάθεια! Λες και σ' έφτασαν τα κύματα! Στα Πρόχειρα θα μείνει η ανάρτηση, έως ότου περάσουν οι "μέρες της σιωπής" μου.

Αυτό:
Εντολοδόχος μιας γαλήνης που ανήκει στον Θεό

και συγκεκριμένα, στον Άγιο Νεκτάριο και στην Αγία Υπομονή, που επιβάλλεται.