Τα φτερά της πεταλούδας - Μαρία Αρφέ - Maria Arfe

Τα φτερά της πεταλούδας

MARIA ARFE

Διηγήματα

ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

Πάνε πολλές μέρες τώρα, απ' τη μέρα που η Μαρία Αρφέ μού χάρισε το νέο της βιβλίο.
Θες ο τίτλος του, θες η λεπτότητά του, θες η ευαισθησία και ο τρόπος που πρέπει ν' αγγίξει κάποιος μια πεταλούδα, πόσο μάλλον τα φτερά της, μ' έκαναν να καθυστερήσω να το αγγίξω εσωτερικά.
Το είχα κοντά μου και μαζί μου, όπου πήγαινα, για μέρες. Μια μέρα τόλμησα μόνο να το φωτογραφήσω, σαν το ακριβό άρωμα που το κλείνεις γρήγορα, μην σου εξατμιστεί....
Κάπως έτσι.
Λαίμαργη, μόλις μού το χάρισε, εκείνη την μέρα, περιμένοντας για ώρες στην ουρά μια Τράπεζας, διάβασα το έκτο διήγημα, "την πεταλούδα". Συγκινήθηκα, είδα πως είχα πάρει ήδη μεγάλη ποσότητα απ' το χρώμα των φτερών της, διαβάζοντάς το βίαια, κι έτσι, μετά, κι ύστερα.... πρόσεχα.
Γνωρίζοντας την ευαισθησία της γραφής, της Μαρίας, απ' τα ποιήματά της, έπρεπε να είμαι υποψιασμένη και για τα διηγήματά της, αλλά... λόγω κεκτημένης ταχύτητας, δεν το σκέφτηκα!
Έτσι, ένα άλλο ξημέρωμα, σαν σήμερα, όταν οι άλλες πεταλούδες ακόμα κοιμόντουσαν με κλεισμένα τα φτερά τους στα λουλούδια, η πεταλούδα της Μαρίας μού άνοιξε τα φτερά της και μ' άφησε να θαυμάσω λεπτομερώς, όλα τα χρώματά της...

Μετά, πάλι, όταν τα ξαναέκλεισε, δεν τόλμησα να γράψω λέξεις, μη και βιάσω χρώματα, έννοιες και πετάγματα ψυχών, γιατί οι πεταλούδες του βιβλίου, δεν είναι μία, ή έξι, όσα όλα τα διηγήματα της Μαρίας, αλλά πολύ περισσότερες...

Σήμερα, πάλι, (ξημερώματα είναι), η πεταλούδα δίπλα στον υπολογιστή μου, με περιμένει σιωπηλή.
Της χαμογέλασα μ' αγάπη...

...Μετά, ψάχτηκα. Βρήκα ένα τραγούδι να συνοδεύσει τις φωτογραφίες μου, δεν έβρισκα όμως, δικές μου λέξεις, τόσες όσες, θα έπρεπε να σας γράψω, για να σας παρουσιάσω όπως ένιωσα εγώ, το "πέταγμα" αυτού του βιβλίου...

...Στάθηκα τυχερή, πολύ δε, περισσότερο εσείς, γιατί βρήκα μια πολύ καλή και εμπεριστατωμένη κριτική, του Λάσκαρη Π. Ζαράρη!

Θα την βρείτε εδώ, στην σελίδα του και είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσετε και τον ίδιο, γιατί κι εκείνος, "γράφει"!

Εγώ, αν και σημειώνω πάντα στα βιβλία μου, σ' αυτό δεν "φαίνεται", ούτε το γύρισμα σελίδας...
Σαν καινούργιο. Ανέγγιχτο.

Κι όμως, κάπου, σκόρπια, σε ένα χαρτί, βρήκα, ακόμα κι εκεί, σαν αραχνούφαντες,  5 σημειώσεις.

Σελίδα 28:
"Και οπωσδήποτε όλοι μας μείναμε πιστοί σε ότι η οικογένεια ζητούσε...ΤΗ ΣΙΩΠΗ.
Κι ύστερα η σιωπή διέλυσε τον πυρήνα αυτής της οικογένειας. Δυνητικά μεν ενωμένοι, ο καθένας όμως μακριά από τους άλλους, βυθισμένος στον εαυτό του."

Σελίδα 75:
"Δεν τελείωσα με σένα... Τώρα κάνε στην άκρη". Κι εκείνος ένιωσε όλο το μίσος της μάνας.

Σελίδα 94:
"Η αυγή θα μας έβρισκε στην καινούρια Χώρα, τη Χώρα της ελπίδας, του μέλλοντός μας."
(Όπου Χώρα=Ελλάδα!)

Σελίδα 96:
"Το ταξίδι μου φάνηκε ατελείωτο, ως τη στιγμή, που είδα να υψώνονται μπροστά μου πέτρινοι πύργοι και πάνω στους βράχους τα μοναστήρια. Ήταν τα Μετέωρα."

Σελίδα 97:
"Οι φυσαλίδες σιγά - σιγά εξαφανίζονται. Μια τελευταία ακουμπάει απαλά στη μύτη μου. Χαμογελώ. Τριγύρω άρωμα λεβάντας, άρωμα αγάπης."

...Αυτά, απ' τις μετρημένες σημειώσεις μου, επί χάρτου...
Η ουσία είναι τι μένει στην ψυχή, κι ότι έμεινε, είναι "πολύ" και λεπτεπίλεπτο...

Ευχαριστώ πολύ την Μαρία Αρφέ, γι' αυτό της το "δώρο". Ειδικά αυτό το βιβλίο, το ένιωσα σα να μού μετάγγισε έξι δικές της ανάσες, έξι ευαίσθητα μα και πολύ δυναμικά φιλιά ζωής.

Νομίζω τα δίνει απλόχερα σε όλους τους Έλληνες και ειδικά στους Βολιώτες, με χίλιους τρόπους, πέρα απ' τα βιβλία της. Απ' το 1981 που ζει στον Βόλο, είναι Ιταλίδα, ζει "έντονα" και δραστήρια σε κοινωνικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς τομείς.

Όχι, δεν θα γράψω εγώ το βιογραφικό της, γιατί είναι μεγάλο!
Θέλω μόνο να την συγχαρώ, να της ευχηθώ "Καλή Συνέχεια", "Καλοτάξιδη" η "πεταλούδα" της ψυχής της και να την παρακαλέσω θερμά, να μην απογοητευθεί, να μην σταματήσει ποτέ να "πετάει", τόσο όμορφα και δημιουργικά στην πόλη μας!

Εύχομαι, επίσης, η πόλη μας, να αναγνωρίσει και να "παραδεχθεί", εγκαίρως, τα "Ανώτερα πετάγματά" της!...


Υγ. Το βιντεάκι περιέχει και την αληθινή ζωή μιας πεταλούδας. Εν ολίγοις:
Κάποιος την είχε πατήσει. Την είδα ενώ βάδιζα γρήγορα, να προλάβω το λεωφορείο. Με τον "τρόπο" μου, της είπα να με περιμένει να γυρίσω το μεσημέρι, να την "σώσω" καλύτερα!
Γυρίζοντας, μού τράβηξε την προσοχή ένα πέταγμα στην ανθισμένη Πασχαλιά του γείτονα.
Είδα την πεταλούδα μου και κατάλαβα, πριν φτάσω στον κήπο μου, ότι είχε πια σωθεί!
Χαρά! Τι να σας λέω!