Αφιέρωμα στον Καβάφη

Απ' την Γιώτα.... το έφερα....
Έχει κι άλλα ωραία και συγκινητικά, εκεί!

Αυτό και μόνο, εδώ εις την ξένην που ζω για 40 περίπου χρόνια, μ΄έκανε να του αφιερώσω κι εγώ (!!! με όλη μου την ταπεινότητα το εννοώ) το ακόλουθο δικό μου πόνημα:
Θέλω να Πιστεύω ότι η Αιωρούμενη Ψυχή του Καβάφη θα ευφραίνεται!

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(29 Απρ. 1863-29 Απριλίου 1933)

          

 Εύγε! Σε σένα που ευλογήθηκες

σκέψεις προκλητικές, κι ορμές απρόσκλητες

να βάζεις σε τάξη, βάλσαμο κερνώντας μα κι ενόχληση, σε καρδιές ξάγρυπνες.

Η σκληροτράχηλη δύναμη του «Πρέπει»  σε καιρούς υποκριτικά επικίνδυνους, 

ήταν αστέρι ευπρέπειας στη θέληση, κεραυνός ανεπίστρεπτος

στην κρυφή αδυναμία.

Με τον αστερισμό σου, δεν ασχοληθήκανε, 

δεν μάθαμε, ως είθισται στους καιρούς μας, 

μα εκείνος ο του Λέοντος κυριάρχησε στην εύθραυστη έσω ύπαρξή σου.

Ιχνογράφησες κρουνούς αγάπης,

ενστερνίστηκες αστραπές συχνά ειρωνικές στη ματιά σου, άφησες ίχνη νέας δομής, πελώρια,

για να συγκρίνουμε τα δικά μας.

Μας κληροδότησες μια γραφή που γνώριζε τη γεύση της βίας και της θωπείας, 

μια ποιητική φωνή Σαπφική, πρωτόλαλη 

που κράτησαν αποκλειστικά οι βοριάδες

για της ώρες της αφής 

και της αντάρας.

Οι λέξεις σου, διαλεγμένες.

Οι έννοιες, αλυσίδα άσπαστη, 

έστω κι αν σε στιγμές χρονοβόρες και 

ζηλόφθονοι αντίπαλοι καταβρόχθισαν το μέγα 

της γραφής σου έργο.

Στης ζωής τον κύκλο τον ατέλειωτο,

εμείς δεν έχουμε παρά ν’ αφιερώσουμε τις ίμερες αχτίδες του νου μας.

Δίκαια αιμοδοσία στο αστείρευτο δικό σου όραμα,

που αναποδογύριζε προσεκτικά μια ηθική εύθραυστη, πασχίζοντας για ελπίδα της Αλήθειας,

για μια πλήρη, ολοκληρωμένη Κοινωνία,

δίχως να απομακρύνεσαι 

από το αθάνατο ελληνικό, μεγαλόπνοο Πνεύμα.