Μα που;

Κυριακή πρωί και με ξύπνησε η φωνή μιας γυναίκας που τραγούδαγε:

"μα όπου και να πάω χάνομαι, σαν τον ναυαγό αισθάνομαι"

Το είπε τόσες φορές που ξαγρύπνησα και αναγκάστηκα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου.
Δεν ξέρω αν επέμενε σ' αυτό το τραγούδι και ο ίδιος ο παλιατζής ή ο πλανόδιος μανάβης.
Πάντως, από αυτοκίνητο έβγαινε αυτή η κραυγή.
Μετά κραύγαζε ένα άλλο, δεν το συγκράτησα, είχε πάρει την σκυτάλη του μυαλού μου ένα άλλο, ενώ έψηνα καφέ:

Δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω:

Κι έβλεπα κι ένα όνειρο γλυκό, θα ήθελα να είχα μείνει κι άλλο εκεί.

Τέλος πάντων, κοιμήθηκα πολύ στεναχωρημένη χθες, τον τίναξα τον έρπη μου.
Ούτε εικόνα πραγματικού Αγγέλου δεν μπορώ να φιλήσω τώρα!