***

Η Σιωπηλή Γενιά – «Silent Generation» – ποιοι είναι;

10/04/2020 | 17:45

Η γενιά των παππούδων μας, την οποία καλούμαστε να προστατέψουμε.

Λάμπρος Γκρέκας, Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

τα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
-Ποια είναι η μέση ηλικία των εκπροσώπων της «Σιωπηλής Γενιάς».
-Γιατί αυτή η γενιά ονομάστηκε «Σιωπηλή».

Η γενιά ή γενεά είναι μια έννοια που προσδιορίζει το σύνολο ανθρώπων της ίδιας ηλικίας σε σχέση με τους προγόνους και τους απογόνους. Δηλαδή, είναι το χρονικό διάστημα από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί μέχρι τη στιγμή που κανονικά θα έχει γεννηθεί ο απόγονός του. Και καθώς η επικαιρότητα μας έχει ευαισθητοποιήσει προς την προστασία της τρίτης ηλικίας μέσα από πρωτόγνωρα για τα δεδομένα μας περιοριστικά μέτρα, ίσως ανάμεσα στους τόσους στοχασμούς που προκύπτουν – λόγω ενός απειλητικού ιού – σταθούμε για λίγο και σκεφτούμε. Ποια ακριβώς είναι αυτή η γενιά, που σύσσωμοι όλοι προστατεύουμε; Οι ηλικιωμένοι γονείς των εκπροσώπων της γενιάς Χ; Οι παππούδες της γενιάς Υ (millennials) και της γενιάς Ζ; Ή αυτοί που κάποτε, ας μην το ξεχνάμε αυτό, υπήρξαν και οι ίδιοι νέοι και ακμαίοι ως εκπρόσωποι της επονομαζόμενης Σιωπηλής Γενιάς;

Ποιοι ακριβώς είναι;

Η Σιωπηλή Γενιά είναι η γενιά του Μεσοπολέμου, δηλαδή της περιόδου ανάμεσα στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιων Πολέμων. Είναι όσοι έχουν γεννηθεί μεταξύ 1925 και 1945, και έχουν σήμερα μέση ηλικία 75 έως 95 έτη. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια περίοδο που συγκλονίστηκε από την οικονομική κρίση του 1929 (τι σύμπτωση!) και από το κίνημα του αναθεωρητισμού που οδήγησε στην άνοδο του αυταρχισμού και του εθνικισμού. Η «Silent Generation»  πήρε αυτό το όνομα επειδή μεγάλωσαν ως παιδιά νιώθοντας ότι δεν έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν τα θέλω και τις επιθυμίες τους, τις σκέψεις και τις ανάγκες τους. Στους γονείς τους πρωτίστως. Και εν γένει στον ευρύτερο κύκλο των “σημαντικών άλλων” στη ζωή τους.  Στην πραγματικότητα ήταν μια γενιά που δεν μπορούσε να ακουστεί κι γι’ αυτό ονομάστηκε σιωπηλή. Χρειαζόταν όμως να δείξει και να αποδείξει την αξία της μέσα από τις πράξεις της, την πορεία της και τον καθημερινό της μόχθο και όχι μέσα από τα συναισθήματά της και την ιδεολογική της συγκρότηση.

Τα χαρακτηριστικά της

Είναι μια γενιά με έντονα «συντηρητικά» χαρακτηριστικά. Δίνουν μεγάλη αξία στις παραδοσιακές αρχές της οικογένειας και της ηθικής υπόστασης σε όλες της τις μορφές. Μια γενιά που μεγάλωσαν ως παιδιά και έφηβοι με καταπίεση και βίωσαν σε ακραίο βαθμό τον φόβο του πολέμου. Οι χαρές και οι απολαύσεις της ζωής ήταν για αυτούς λέξεις και έννοιες παντελώς ξένες. Αντιμετώπισαν τεράστιες δυσκολίες για να τα «βγάλουν πέρα». Επαγγελματικός τους στόχος η εξασφάλιση του φαγητού για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Τίμιοι και ηθικοί, πειθαρχημένοι, έχουν δουλέψει οι περισσότεροι σκληρά, όχι για τη δόξα και την επαγγελματική άνοδο, όσο για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν ένα ακίνητο, ένα κεραμίδι για να στεγάσουν τα όνειρά τους, των ίδιων και των παιδιών τους. Σφιχτοί, έως και τσιγκούνηδες, θεωρώντας ότι η οικονομία και το χρήμα ισοδυναμεί με την ασφάλεια. Εκτιμούν την οικογενειακή ζωή, τη ρουτίνα, τις απλές απολαύσεις και είναι ευγνώμονες για όσα έχουν καταφέρει.

Η «Silent Generation» πήρε αυτό το όνομα επειδή μεγάλωσαν ως παιδιά νιώθοντας ότι δεν έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν τα θέλω και τις επιθυμίες τους, τις σκέψεις και τις ανάγκες τους.

Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς εργάστηκαν σκληρά και έχτισαν τα θεμέλια του κόσμου όπως τον γνωρίσαμε σήμερα. Είναι η τελευταία γενιά που δεν επηρεάστηκε (εργασιακά) από την τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων χρόνων, καθώς είχαν ήδη αποσυρθεί από την αγορά εργασίας.

Είναι οι γονείς εκείνων που έχουν συμπληρώσει ή πρόκειται να συμπληρώσουν μισό αιώνα ζωής και οι παππούδες και οι γιαγιάδες κάποιων νεότερων. Είναι αυτοί που καλούμαστε τώρα να προστατεύσουμε εν μέσω της υγειονομικής κρίσης που έχει ξεσπάσει εξαιτίας της επιδημίας του 2020 λόγω του ότι ο ιός SARS-CoV-2 είναι πιο επικίνδυνος για αυτή την ηλικιακή ομάδα από ό,τι για τους νεότερους.

Τι τους χρωστάμε εκτός από την ανατροφή; 

Η  Σιωπηλή Γενιά, μπορεί να είναι λόγω ηλικίας απομακρυσμένη από την παραγωγική διαδικασία, έχει όμως τη δυνατότητα για όμορφες εμπειρίες δημιουργικής απασχόλησης. Τα άτομα αυτά, σε όποια φυσική κατάσταση κι αν βρίσκονται, μπορεί να αναπτύξουν σε διαφορετικό βαθμό ικανότητες και δεξιότητες, να ανακαλύψουν νέα ενδιαφέροντα και ταλέντα, να κάνουν ό,τι στερήθηκαν στο παρελθόν. Πολύ σημαντική είναι επίσης η εμπλοκή τους σε πολλαπλές δραστηριότητες, η κοινωνικοποίηση και η αποφυγή της απομόνωσης και αδράνειας. Στη ζωή μας θα τους δούμε να κάνουν δουλειές του σπιτιού, να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν, να προσέχουν τα εγγόνια τους. Αρκεί να τους ενισχύσουμε το αίσθημα της αυτοεκτίμησης, του σεβασμού και της αποδοχής του άλλου. Αρκεί να κρατηθεί αναμμένη η φλόγα της ψυχής τους, ώστε να κινητοποιηθούν για προβληματισμό, δράση και ενδιαφέρον προς τη ζωή.

Το σημαντικότερο, ίσως, για τους ανθρώπους της Σιωπηλής Γενιάς, εξάλλου, είναι να νιώθουν χρήσιμοι. Να νιώθουν πως τους χρειαζόμαστε, πως τους έχουμε ανάγκη. Και παρόλο που τους διακρίνει ένας υπέρμετρος ρεαλισμός και ένα υπερβολικά πρακτικό πνεύμα, που ίσως κάποιες φορές «θυμώνει τους νεότερους», μπορείς να πεις σχεδόν με βεβαιότητα ότι χαρακτηρίζονται από μια έμφυτη αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία που πηγάζει από ένα πνεύμα που με απλά λόγια διατυπώνεται με φράσεις όπως: συνέχισε να περπατάς, μην το βάζεις κάτω, μπορείς να τα καταφέρεις αν προσπαθήσεις.

Κάποια στιγμή, βέβαια, «ο πανδαμάτωρ χρόνος» επεμβαίνει και επέρχεται η φυσική φθορά και η αδυναμία του ανθρώπου να μείνει μόνος του. Τότε πρέπει να σκύψουμε και να ακούσουμε τη φωνή, την επιθυμία του ίδιου του ηλικιωμένου. Να ρωτήσουμε τον ίδιο για το τι θέλει να κάνει με τη ζωή του. Μπορεί να θέλει να απολαύσει για ένα ακόμη καλοκαίρι το αναζωογονητικό αεράκι της θάλασσας. Να θέλει να φιλήσει για μια ακόμη φορά στο μέτωπο και να κοιτάξει στα μάτια τους αγαπημένους του. Να πει όσα δεν πρόλαβε στην γυναίκα του ή να αφηγηθεί μία ακόμα από εκείνες τις απίθανες ιστορίες στα εγγόνια του. Να θέλει να ζήσει έστω ακόμη για μία μέρα, για μία στιγμή, έστω για να δει ακόμα ένα πρωινό ή να απολαύσει ακόμη ένα ηλιοβασίλεμα!

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πόσο ανεπτυγμένη είναι μία κοινωνία φαίνεται και από το πώς συμπεριφέρεται στους ηλικιωμένους!

Λάμπρος Γκρέκας, Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

Ο Λάμπρος Γκρέκας είναι πτυχιούχος Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης από το Πανεπιστήμιο Πατρών, με μεταπτυχιακό στην Εκπαίδευση Ενηλίκων από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

 ***

ΠΗΓΗ