Blog Γιάννη Τσίγκρα, ΕΔΩ!
Ποίηση Γιάννη Τσίγκρα
******
*******
Ποίηση Γιάννη Τσίγκρα
ΦΥΣΑΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙ
Χτυπιούνται οι ανεμοδείχτες στο σκοτάδι:
"Φυσάει θάνατος ",΄μονολογούν οι ποιητές
Και κρύβουν σ'ένα πέταλο σιγής
Ό,τι,παράφορα, έχουν αγαπήσει.
Χτυπιούνται οι ανεμοδείχτες στο σκοτάδι:
"Φυσάει θάνατος ",΄μονολογούν οι ποιητές
Και κρύβουν σ'ένα πέταλο σιγής
Ό,τι,παράφορα, έχουν αγαπήσει.
ΟΠΩΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Δε θα ξεχασθούμε, υποθέτω:
Εγώ θα σας στέλνω, σε φακέλλους,αστέρια
Κι αγγέλων πτίλα χρυσά.
Κι εσείς, σε μικρά δεματάκια,
Την οσμή των νερατζανθιών, που τόσον αγαπώ.
Θα σας εσωκλείω χερουβικά, ιδιόμελα και τεριρέμ
Και θα μου θυμίζετε
Πώς ταξιδεύουν τα εαρινά σύννεφα
Πώς σκορπίζει στη θάλασσα το φεγγάρι.
Ένας χωρισμός, βέβαια,
Μπορεί ν'ανθίσει την επόμενη στιγμή
Ή
Ύστερα από πολλές δεκαετίες
-Μικρή σημασία έχει-.
Το ζήτημα είναι
Η ύπαρξη
Μιας αγάπης ατέρμονης, όπως το βλέμμα,
Όπως΄η ελπίδα
Και η μουσική.
Δε θα ξεχασθούμε, υποθέτω:
Εγώ θα σας στέλνω, σε φακέλλους,αστέρια
Κι αγγέλων πτίλα χρυσά.
Κι εσείς, σε μικρά δεματάκια,
Την οσμή των νερατζανθιών, που τόσον αγαπώ.
Θα σας εσωκλείω χερουβικά, ιδιόμελα και τεριρέμ
Και θα μου θυμίζετε
Πώς ταξιδεύουν τα εαρινά σύννεφα
Πώς σκορπίζει στη θάλασσα το φεγγάρι.
Ένας χωρισμός, βέβαια,
Μπορεί ν'ανθίσει την επόμενη στιγμή
Ή
Ύστερα από πολλές δεκαετίες
-Μικρή σημασία έχει-.
Το ζήτημα είναι
Η ύπαρξη
Μιας αγάπης ατέρμονης, όπως το βλέμμα,
Όπως΄η ελπίδα
Και η μουσική.
ΧΡΟΝΙΚΑ
Τα ερωτικά ποιήματα
Δεν είναι παρά Χρονικά
Γραμμένα σε παλιούς παπύρους,
Στην όχθη της θάλασσας.
Ο πραγματικός έρωτας έχει ήδη φτερουγίσει
Σαν την καρδερίνα απο ένα σπασμένο συρματάκι.
Όταν τον ζούσαμε
Μόνο την πένα δε σκεπτόμαστε.
Φοβόμαστε την απουσία και τη σιωπή,
Κυνηγούσαμε αστέρια και πεταλούδες
Σε μάτια αγαπημένα.
Βιώναμε-
Δε μνημονεύαμε.
Ώσπου ήλθεν ο καιρός και η επιθυμία
Να καταργήσουμε
Την
Έλλειψη,
Αυτή που δημιούργησε
Ένας αποχαιρετισμός.
Τα ερωτικά ποιήματα
Δεν είναι παρά Χρονικά
Γραμμένα σε παλιούς παπύρους,
Στην όχθη της θάλασσας.
Ο πραγματικός έρωτας έχει ήδη φτερουγίσει
Σαν την καρδερίνα απο ένα σπασμένο συρματάκι.
Όταν τον ζούσαμε
Μόνο την πένα δε σκεπτόμαστε.
Φοβόμαστε την απουσία και τη σιωπή,
Κυνηγούσαμε αστέρια και πεταλούδες
Σε μάτια αγαπημένα.
Βιώναμε-
Δε μνημονεύαμε.
Ώσπου ήλθεν ο καιρός και η επιθυμία
Να καταργήσουμε
Την
Έλλειψη,
Αυτή που δημιούργησε
Ένας αποχαιρετισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου