Λόγια Καρδιάς...

 Σε κάποιον χρόνο, με κάποιον τρόπο, για κάποιον λόγο, έρχονται στη ζωή μας άνθρωποι απ’ το πουθενά, άνθρωποι απ’ το μακριά. Κάτι θέλουν να μας πουν, ίσως κάποιο μήνυμα να δώσουν, ίσως κάποιον πόνο να ενώσουν, μήπως και δαύτος, γιατρευτεί.

Κάπως έτσι, πριν δυο σχεδόν χρόνια, «γνώρισα» την Ρένα.

*

Η οδύνη μου δεν έχει όρια,

δεν περιγράφεται στις λέξεις,

δεν κλείνεται σε εικόνες,

έχει το άρωμα της θλίψης,

το μέγεθος της σιωπής.

Σαν άρκτος πολική αισθάνομαι.

Ωρύομαι, και η φωνή μου

είναι η έκταση της παγωνιάς,

του χιονιού το λευκό,

η μαυρίλα της καμινάδας,

που σιγοκαίει στα σωθικά μου.

Δεν έχει βάθος, ετούτος ο πόνος,

-απύθμενος-,

κι είναι περίεργο,

που ενώ σπαράζω,

τη φωνή της σιγής μου ακούω! Σελ.75

*

Τα πιο όμορφα λόγια

δεν ειπώθηκαν ποτέ,

τα πιο τρυφερά χάδια,

δεν τα δώσαμε ποτέ,

μονάχα στην ιερή σιωπή,

στου μισεμού την ώρα! Σελ.68

*

Δεν υπάρχει μέρα να μην κλάψω

μέρα να μη σε θυμηθώ,

δεν υπάρχει μέρα να μην γράψω

μάνα, για τον δικό σου πόνο τον σπαρακτικό.

Γι’ αυτό στης ποίησης τ’ απάγγειο λιμάνι καταφεύγω

της θλίψης μου να δέσω το σχοινί,

να πάρω δύναμη να γαληνέψω,

τον άφατό μου πόνο να αφήσω στο χαρτί. Σελ.66

*

Ψυχοσάββατο αύριο. Να ‘τοιμάσω το στάρι, να διαβαστούν οι Φευγάτες ψυχές. Πρώτη στη λίστα πάντα η Μάννα, μα ακολουθούν κι άλλες, πολλές…

Την μάνα, την Αιώνια Μάνα, όλου του κόσμου την Άγια Μάνα, την ύμνησε η Ρένα Τζωράκη – Μανουκάκη, με λεπτεπίλεπτες χορδές.

Ευλογημένη, Αναπαυμένη η κάθε Μάνα, στου Κάτω Κόσμου τις γειτονιές…

*

Απεμπολώ

Σε χαρτί λευκό

Όλο τον πόνο!...Σελ.38

*

Πόνε,

έχεις κεντήσει

την καρδιά μου

με του θανάτου βελονιές

και στάζουν δάκρυα

πορφυρά τα όνειρά μου

που σβήνουν της χαράς τις πυρκαγιές.

Μα αφήνομαι στα χέρια σου, ώ χρόνε,

να μου ιάσεις τις πληγές

και να στεγνώσεις των ματιών τα όμβριά μου,

δίχως ν’ αγγίξεις τη ρίζα της καρδιάς μου, αν το θες…Σελ.62

*

Μανούλα,

την αγάπη σου,

θα κάνω εικονοστάσι,

τόσο ψηλά

κανείς θνητός

ποτέ δε θα το φτάσει…

Και σε ταυτίζω Μάνα μου,

με την Άχραντη Μαρία,

γιατί και Συ στα μάτια μου

φαντάζεις Παναγία!Σελ.51

*

Μανούλα μου, κρυώνεις;

Θέλω να σε σκεπάσω

Τρυφερά στο στίχο μου,

Να σε τυλίξω αθόρυβα και στοργικά

Μέσα στο ποίημά μου… Σελ.36

*

Η ενθύμησή σου

Μόνο δάκρυ

Απ’ το συντριβάνι

Της σιωπής.

Πονώ!

Και λυτρωμός δε βγαίνει

Είναι κραυγή σπαρακτική.

Πονώ κι είναι η καρδιά μου λαβωμένη,

Γιατί το ξέρω, πως ποτέ – ποτέ, δεν θα επουλωθεί… Σελ.63

*

Οι ποιητές ποτέ δεν γερνούν

γιατί καθημερινώς πεθαίνουν,

μες στην σιωπή ολομόναχοι θρηνούν

μέσα σε μνήματα νεκρών, κάθε βραδιά πηγαίνουν.

κι αν τους κοιτάξεις πιο προσεκτικά

είναι τα μάτια θλίψη γεμάτα,

είναι του πόνου η μαχαιριά

που κάνει την καρδιά κομμάτια.

Μα δεν αφήνουνε τον πόνο στην ειδή τους

είναι περήφανοι για να ταπεινωθούν

επιμελώς την πίκρα τους την κρύβουν

έχουν τους στίχους, συντρόφους, και πενθούν… Σελ.70

*

Τι δεν καταλάβατε, να εξηγήσω!

Τούτο το Ευαγγέλιο της Μάνας, γράφτηκε από μια πολύ ευαίσθητη κόρη, την Ρένα Τζωράκη – Μανουκάκη, για την μητέρα της, είναι ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ στην Αιώνια Μάνα, απ’ την Δυάς ΕΚΔΟΤΙΚΗ, κι είναι ένα «ακριβό» καταστάλαγμα ψυχής, Ποιητικής Ανθολογίας.

Αξιώθηκα να μού το χαρίσει!

Την «Ευχαριστώ» από καρδιάς γι’ αυτό και της εύχομαι ολόψυχα να αγαπηθεί η ίδια απ’ τα παιδιά της, περισσότερο απ’ ότι αγάπησε εκείνη, την δική της Μάνα!

*

Ξημέρωσε. Τα πουλιά κελαηδούν, το μεγάλο ρολόι του Αγίου Νεκταρίου με «κάλεσε» πολλές φορές, οι ζωντανοί – νεκροί μου, περιμένουν, τα χρυσά κόλυβα της αλησμόνιας…

*

Οι σκέψεις μου! Θεέ μου,

πόσο με πονούν!

Αγκάθια είναι που τσιμπούν

και με ματώνουν…Σελ.78

*

Μάνα,

Το όνομά σου Ιωάννα…Σελ.85

*

Να μη ξεχάσω… Τ’ όνομά της, να προστεθεί στη λίστα μου…

*

Ποιος είπε

Πως οι νεκροί μας πια δεν ζουν

Και μόνο πως κοιμούνται;

Όλα τα βλέπουν κι ας σιωπούν….

…..

Μονάχα παραγγέλλου σου να μην τους λησμονάς!Σελ.96

*

7:39 Πρωί Παρασκευής 15/3/13

Δε θα επισκιάσω με τον λόγο μου και λέξεις, ένα αραχνο-ύφαντο ψυχής, τάχατες –ονόματι «βιβλιοκριτικής»… 
Θα είμαι σύντομη και ειλικρινής:
Δε με «θόλωσε» η λάμψη του βιβλίου, (πολυτελής έκδοση), γιατί, αν ο λόγος της δεν είχε ευασθησία, θα περίσευε το περιτύλιγμα....
...Ούτε το πολύ πλούσιο βιογραφικό της Ρένας, ούτε το "μέλος εδώ, μέλος εκεί...", (που εύκολα θα τα βρούμε σε πολλούς.... αλλά και στις σελίδες του ίντερνετ, ανατρέχοντας στα πνευματικά της έργα και στο όνομά της.)
...Ούτε οι άριστες κριτικές καταξιομένων ανθρώπων, γιατί, για μένα μετράνε οι δονήσεις που έδωσαν τα γραφόμενά της στην δική μου ψυχή, κι αυτό νομίζω, φτάνει!  

Εμένα μού αρκεί που η Ρένα κατάλαβε εγκαίρως την «θεραπεία» για την απουσία της Μάνας, κι επειδή αξίζει και μπορεί, της εύχομαι ολόψυχα, να είναι ΤΗΣ  ΖΩΗΣ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ! 
Είναι μια γλυκύτατη κοπέλα, έχει την μόρφωση, την γνώση, το ταλέντο και τις επιλογές, και ξέρει καλά, νομίζω, που πατεί και που πηγαίνει....
Της εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα κι όλες τις Καλές «Πόρτες» του κόσμου, ανοιχτές!
Τις αξίζει, έτσι κι αλλιώς! 

*

Θα πρέπει να στραφώ στον εαυτό μου

και να αγκαλιάσω μέσα μου, το πληγωμένο μου και

τρυφερό παιδί,

τη δύναμη, πρέπει να βρω μονάχος,

αν θέλω να ‘μαι της ζωής ο νικητής!Σελ.92

*

Βάστα ψυχή μου βάστα,

Όπως και τόσα άλλα

Στη ζωή και τούτο θα περάσει,

Για να στο δώσει ο Θεός, κάποιος λόγος

Θα υπάρχει… Σελ.39

*

Έτσι είναι, Ρένα μου! Βάστα και προχώρα με ψυχή! Ο Θεός να σού δίνει δύναμη, σε κάθε βήμα σου! Ευχές μου, όλα τα όνειρά σου!

Σήμερα συμπέσαν οι στιγμές μας, καλή μου!

Ήταν πρόγραμμα Θεού, κι όχι ανθρώπων, να το ξέρεις!

*

Το μέιλ της Ρένας Τζωράκη – Μανουκάκη είναι: tzoraki@gmail.com

Υγ. Για να μην καθυστερήσω κι άλλο το δημόσιο γράμμα μου, για τις ιντερνετικές σελίδες της, θα σας ενημερώσω, προσεχώς.

Η σελίδα της στο Facebook

Υγ. Βράδυ.

Κι ύστερα… η μέρα μίλησε αλλιώς…

Υγ.2 Βράδυ, ίδια μέρα, ώρα 11:24 
Κι επειδή με "βλέπω"... επεμβαίνω στο αυθόρμητο πρωινό κείμενο και δεν το θέλω, αφήνω, κι ότι προκύψει για συμπλήρωμα, θα το γράψω στα σχόλια.

Υγ.3. 11:47
Στον αέρα! Όλη μου η μέρα, σχεδόν μαζί σου, Ρένα! Χαλάλι σου!